Nine

Αν σας αρέσουν τα μιούσικαλ μη χάσετε αυτην την ταινία!
Υπέροχα χορευτικά, ο Daniel Day-Lewis στο ρόλο του γόη par excellence, και ένα απίστευτο μπουκέτο θηλυκών που τον πολιορκούν.
Η υπόθεση βασίζεται στη ταινία "8 1/2" του Fellini, και μας δείχνει τα αδιέξοδα του περίφημου σκηνοθέτη Guido Contini (Daniel Day-Lewis), καθώς προσπαθεί να γυρίσει την ταινία του Italia χωρίς όμως να έχει την παραμικρή ιδέα του τι πρόκειται να διαπραγματεύεται.
Εν τω μεταξύ πρέπει να δαμάσει τις διάφορες γυναίκες που τον πολιορκούν για μια θέση στην καρδιά του, από τη μητέρα του και τη σύζυγό του, μέχρι την ερωμένη του και μια πόρνη των παιδικών του χρόνων... Και ο καϋμένος, δε θέλει να δυσαρεστήσει καμιά τους!

Katyń

Η ταινία αυτή του 2007, που μπορείτε να δείτε πλέον σε DVD, του Andrzej Wajda, ο πατέρας του οποίου εκτελέστηκε στο Κατίν, είναι βασισμένη στο βιβλίο του Andrzej Mularczyk σχετικά με το αποτρόπαιο αυτό έγκλημα πολέμου.
Πρόκειται για την εν ψυχρώ εκτέλεση 22.000 αιχμαλώτων Πολωνών αξιωματικών από τη σοβιετική υπηρεσία ασφαλείας NKVD, στο δάσος του Katyn και στις φυλακές Kalinin και Kharkiv, το 1940, ένα χρόνο περίπου μετά το διαμελισμό της άτυχης χώρας από τους Ναζί και τους Ρώσους.

Η ιστορία αφηγείται της περιπέτειες του Andrzej (Artur Zmijewski), αξιωματικού του ιππικού, ο οποίος συλλαμβάνεται από τους Ρώσους, αλλά κρατάει ένα ημερολόγιο των τραγικών συμβάντων. Ο συνάδελφός του Jerzy (Andrzej Chyra) του χαρίζει ένα πουλόβερ με τα αρχικά του για να προστατευτεί από το κρύο, έτσι μετά την εκτέλεσή του, το όνομά του δεν υπάρχει στη λίστα που παρουσιάζουν στους Πολωνούς οι Ναζί για προπαγανδιστικούς λόγους. Η γυναίκα του Anna (Maja Ostaszewska) μάταια τον περιμένει να επιστρέψει ακόμη και μετά το τέλος του πολέμου. Εν τω μεταξύ ο πατέρας του Andrzej έχει πεθάνει από κακουχίες σε ναζιστικό στρατόπεδο.
Ο Jerzy, ο οποίος εν τω μεταξύ έγινε αξιωματικός του κομμουνιστικού καθεστώτος μετά τον πόλεμο, βρίσκει τη Anna και της εξηγεί τι έγινε, υποφέρει όμως από τύψεις λόγω της συνεργασίας του με τη φιλοσοβιετική κυβέρνηση και αυτοκτονεί. Έτσι καταλήγει τελικά το ημερολόγιο του Andrzej στα χέρια της γυναίκας του και αποκαλύπτεται το τραγικό μυστικό.
Οι Πολωνοί, ένα "μπαλάκι" ανάμεσα σε ναζιστές και σοβιετικούς, προσπαθούν να ξεδιαλύνουν τι πραγματικά συνέβη.
Η ιστορία γράφεται και ξαναγράφεται, ανάλογα με τα κυρίαρχα καθεστώτα.


Η ταινία έχει απαγορευτεί στην Κίνα το 2009 λόγω της ιδεολογίας της;!
Αμαυρώνει βλέπετε το πορτρέτο του "πατερούλη" Στάλιν, παρουσιάζοντάς τον ως αδίστακτο εγκληματία πολέμου.
Στην Ελλάδα προβλήθηκε μόλις το Γενάρη του 2009, ύστερα από ενάμιση χρόνο(!) όχι χωρίς παρατράγουδα...
http://www.tovima.gr/default.asp?pid=2&ct=34&artId=254265&dt=08/02/2009

Η ταινία είναι εμφανώς προπαγανδιστική, παρουσιάζοντας την αγαστή σύμπνοια ναζιστικών και σοβιετικών αρχών κατοχής και τη συνεργασία τους στην εξόντωση της ιντελιγκέντσιας της χώρας:
την εν ψυχρώ εκτέλεση όλων των συλληφθέντων Πολωνών αξιωματικών από τους σοβιετικούς και την εξόντωση όλων των καθηγητών του πανεπιστημίου της Κρακοβίας Uniwersytet Jagielloński σε ναζιστικά στρατόπεδα.
Η πρεμιέρα της ταινίας έγινε την 17/9/2007, επέτειο της σοβιετικής εισβολής εξ ανατολών της Πολωνίας από τους Ρώσους, το 1939.


ΔΙΑΔΙΚΤΥΑΚΗ ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ
(ή ο καθένας βλέπει ότι θέλει να δει...)

Ο Ριζοσπάστης μιλάει για γκεμπελική προπαγάνδα
http://www2.rizospastis.gr/wwwengine/story.do?id=4459057
Σχόλιο του Ανδρέα Ανδριανόπουλου για την ταινία
http://e-rooster.gr/02/2009/1192
Άρθρο του Μιλτιάδη Βαρβούνη στο περιοδικό Ιστορικά Θέματα
http://www.livepedia.gr/content-providers/periskopio/1698KATYN.pdf
Το ΚΚΕ (μλ) ακόμη μιλάει για γκεμπελική προβοκάτσια
http://www.kkeml.gr/history/mikra/katyn.htm
Και οι αντιεξουσιαστές βλέπουν αντισοβιετικό δάκτυλο;
http://athens.indymedia.org/front.php3?lang=el&article_id=566168
Ντοκουμέντο των χιτλερικών αρχείων του 1943
http://katyn.ru/index.php?go=Pages&file=print&id=831
Απόφαση του πολιτικού γραφείου του ΚΚΣΕ του 1940 για την εκτέλεση, από τα αρχεία της Βαυαρικής Κρατικής Βιβλιοθήκης
http://mdzx.bib-bvb.de/cocoon/1000dok/dok_0023_kat.html?object=abstract&lang=de
Katyn 1940: Polnische Tragödie und internationales Lehrstück
http://www.zukunft-braucht-erinnerung.de/zweiter-weltkrieg/eroberung-und-besetzung-polens/349.html

The Dresser

Τι συμβαίνει όταν ξαναβλέπεις μια ταινία μετά από 25 χρόνια;
Αν πρόκειται για τον Αμπιγιέρ, μένεις και πάλι έκθαμβος από τις συγκλονιστικές ερμηνείες των Albert Finney (σερ), Tom Courtenay (Νόμαν), Eileen Atkins (Ματζ) και Edward Fox ('Οξενμπι).
Ένα δύσκολο θεατρικό έργο - ένας φόρος τιμής στο θέατρο και τα ιερά του τέρατα- που μεταφέρθηκε τόσο επιτυχώς στη μικρή οθόνη από τον σκηνοθέτη Peter Yates.
Την ξανάδα με αφορμή το θεατρικό έργο που παίζεται αυτήν την εποχή στο θέατρο Κάππα.
Στην ταινία τη συγκλονιστικότερη ερμηνεία μας προσφέρει ο Albert Finney, ενώ στην ελληνική θεατρική παράσταση υπερτερεί σαφώς ο Χρήστος Στέργιογλου στο ρόλο του Νόρμαν - αμπιγιέρ.
Νομίζω πως η Eileen Atkins υποδύεται καλύτερα το δευτερεύοντα ρόλο της Ματζ, πιο γλυκιά μέσα στην πίκρα της, από την σκληρή σαν πέτρα από την απόρριψη του σερ Γιώτα Φέστα στο θεατρικό έργο. Βέβαια όλα αυτά είναι και οδηγίες των σκηνοθετών, φαίνεται όμως ούτως η άλλως και η υποκριτική δεινότητα των ηθοποιών που και στις δυο περιπτώσεις είναι πολύ καλές.

A Christmas Carol

H ταινία φέρει επίσης τον τίτλο Disney's A Christmas Carol για να την ξεχωρίζουμε από παλιότερες εκδοχές της φημισμένης νουβέλας του Charles Dickens του 1843.
Η εταιρία έχει στη φαρέτρα της δύο ακόμη ταινίες βασισμένες στο ίδιο έργο:
το Mickey's Christmas Carol το 1983 &
το The Muppet Christmas Carol το 1992 [αφού πήρε τα δικαιώματα από την εταιρία Jim Henson Productions].
Δεν είδα την ταινία στην τρισδιάστατη μορφή της, μιας και προτίμησα να τη απολαύσω στον κινηματογράφο της γειτονιάς ανήμερα τα Χριστούγεννα, όπου ευχόμαστε με τους υπαλλήλους τα χρόνια πολλά καθώς μας ξέρουν ως συχνούς θαμώνες.
Καταλαβαίνετε τι εννοώ. Το ζεστό κλίμα της γιορτής πιο σημαντικό από την τεχνολογική
καινοτομία. Δεν είμαι και τόσο σίγουρος πως το σκορ είναι 1-0, αλλά η επιλογή του κινηματογράφου οπωσδήποτε κάτι σημαίνει.

Στο ρόλο του πιο διάσημου τσιγκούνη όλων των εποχών, του Ebenezer Scrooge, ο Jim Carrey, ο οποίος επίσης υποδύεται μεταμορφωμένος και τα τρία φαντάσματα των παρελθόντων, σημερινών και μελλοντικών Χριστουγέννων που τυραννάνε μια ολόκληρη βραδιά τον Σκρουτζ, υποδεικνύοντάς του ταυτόχρονα τους λόγους για τους ποιους πρέπει να αλλάξει στάση ζωής.
Ο Gary Oldman ανέλαβε τους ρόλους των Jacob Marley, Bob Cratchit και του μικρούλη Tim, του ανάπηρου γιου του φτωχού υπαλλήλου του Σκρουτζ, τα βάσανα του οποίου τελικά ραγίζουν την παγωμένη καρδιά του τσιγκούνη και τον κάνουν να μεταμορφωθεί σε φιλάνθρωπο.
Τέλος, η Robin Wright Penn παίζει τους ρόλους της αδελφής του Σκρουτζ Fan Scrooge, όσο και του μεγάλου του έρωτα των νεανικών του χρόνων, της Belle.

Ο σκηνοθέτης Robert Zemeckis, που έγραψε και το σενάριο, είναι λάτρης του έργου του μεγάλου συγγραφέα του 19ου αιώνα, τον ενδιαφέρει δε ιδιαίτερα το θέμα του ταξιδιού στο χρόνο (ή μάλλον το να αναλογιστούμε πώς θα ήταν τα πράγματα στην προσωπική μας διαδρομή, αν...). Ας μην ξεχνάμε πως μας έχει χαρίσει το εκπληκτικό Back to the Future, το 1985.
Έμεινε απόλυτα πιστός στο κλασικό έργο του Charles Dickens, προσπαθώντας να αναπαραστήσει όσο το δυνατόν ακριβέστερα το Λονδίνο του 1843, κτήρια, ενδυμασίες προφορά των χαρακτήρων.
Ακόμη και οι φιγούρες των επεξεργασμένων σε κινούμενα σχέδια πρωταγωνιστών και φαντασμάτων μοιάζουν πολύ με την εικονογράφηση της πρώτης έκδοσης του βιβλίου από τον John Leech.

Δεν πρόκειται βέβαια για την ταινία σταθμό στην ιστορία του κινηματογράφου, της λείπει εμφανώς η σπίθα της πρωτοτυπίας, αλλά ίσως αυτό είναι και το τίμημα που εν γνώσει του πλήρωσε ο σκηνοθέτης, αλυσσοδεμένος καθώς είναι με την ακριβή αναπαράσταση του αρχικού έργου.
Προσωπικά δε μου αρέσει καθόλου η καρτουνοποίηση των ανθρώπινων χαρακτήρων σε τέτοια έργα.
Άλλο πράγμα το "Avatar" ή το "Who framed Roger Rabbit" (όπου τα κινούμενα σχέδια δεν ενοχλούν καθόλου ή ίσως είναι αναγκαία), και άλλο είναι "Η χριστουγεννιάτικη ιστορία".
Θα προτιμούσα να είχε γυριστεί χωρίς την επεξεργασία. Έτσι θα ήταν περισσότερο μαγική και πιθανόν πιο "παιδική".

Διαβάστε την κριτική του A. O. Scott στους New York Times.

Avatar

Δεν είδα την ταινία μόνο λόγω του ότι είναι 3-D. Είχα δει παλιά Το ταξίδι στο κέντρο της γης, και μου είχε φύγει κάπως η περιέργεια. [Ναι καμία συζήτηση. Αξίζει να δώσεις 12 ευρώ για να δεις την ταινία τρισδιάστατα]. Πήγα κυρίως διότι ο James Cameron είναι ένας μετρ της επιστημονικής φαντασίας. Και στη συγκεκριμένη ταινία, ο πιο σημαντικός παράγοντας είναι το σενάριο κι η σκηνοθεσία. Δηλαδή ο Cameron. Και στα δύο παίρνει για άλλη μια φορά άριστα.
Ας μην κρυβόμαστε. Οι ηθοποιοί θα μπορούσαν να ήταν καρτούν. Εξ άλλου οι Sigouιrney Weaver, Zoe Saldana, Sam Worthington, Michelle Rodriguez κτλ. δεν είναι και τίποτε σπουδαίοι ηθοποιοί. Ούτε που χρειάζεται άλλωστε, σε ένα έργο όπου η τεχνολογία & το ταλέντο του σκηνοθέτη είναι το παν.
Το αποτέλεσμα είναι εκπληκτικό. Πειστικό, φαντασμαγορικό, συγκινητικό.
Και η υπόθεση; Και πάλι η πένα του Cameron κάνει το θαύμα της και μας χαρίζει μια αρκετά πρωτότυπη πλοκή:
Ο Jake (Sam Worthington), ένας ανάπηρος πεζοναύτης έχει το κουράγιο να πάρει μέρος σε μια επικίνδυνη αποστολή στον πλανήτη Πανδώρα, τον οποίον οι γήινοι έχουν καταλάβει για να αποκτήσουν ένα πανάκριβο ορυκτό. Καταστρέφοντας όμως τον κοινωνικό ιστό των αυτόχθονων Νάβι.
Ο γενναίος δεκανέας χαρίζει λοιπόν τον εαυτό του σε ένα άβαταρ με τη μορφή Νάβι για να μπορέσει να κερδίσει την εμπιστοσύνη των ανθρωποειδών και να τους πείσει να συνεργαστούν με τους γήινους κατακτητές. (Ο ίδιος βέβαια κερδίζει σε αντάλλαγμα το χάρισμα της αρτιμέλειας, τουλάχιστον όση ώρα υπάρχει ως ανθρωποειδές. Το ανθρωπινο σώμα του διατηρείται μέσα σε μια ειδική κάψουλα, και ανά πάσα στιγμή μπορούν οι τεχνικοί να τον αφυπνίσουν, οπότε ο Jake ξαναεπισκέπτεται το σώμα του, το δε Νάβι άβατάρ του πέφτει σε ύπνωση, όπως ακριβώς προηγουμένως το ανθρώπινο σώμα του όσο αυτός ζούσε ως άβαταρ!). Το δόλιο σχέδιο όμως της εταιρίας εξόρυξης χαλάει όταν ο Jake γοητεύεται από την Neytiri (Zoe Saldana) και μαθαίνει να φέρεται ως Νάβι. Αντιλαμβάνεται έτσι την ανωτερότητα του εξωγήινου αυτού είδους και...

Λεπτομέρειες για την ταινία στο άρθρο του Joshua Davis στο περιοδικό Wired
James Cameron’s New 3-D Epic Could Change Film Forever
και μην ξεχάσετε να δείτε και τα σχετικά βίντεο και εικόνες που εξηγούν το επίτευγμα των απίστευτα μαγικών εφέ (ειδική κάμερα για τα γυρίσματα, οθόνες στους κινηματογράφους, καλής ποιότητας γυαλιά κτλ.) που χαρίζουν στο θεατή όχι απλώς μια ψευδαίσθηση, αλλά τη δυνατότητα να νιώσει στα σωθικά του πώς είναι να ζεις σαν Νάβι στον ιδιόρρυθμο αυτό πλανήτη.

Blindness

Ο λόγος που δανείστηκα αυτήν την ταινία του 2008 από το βιντεάδικο είναι προφανής. Το σενάριο του Don McKellar είναι βασισμένο στο μυθιστόρημα του 1975 "Ensaio sobre a Cegueira" του José de Sousa Saramago,

Ο Βραζιλιάνος σκηνοθέτης Fernando Meirelles (που μας έχει χαρίσει εξαιρετικές ταινίες όπως “City of God” και “The Constant Gardener”) γυρίζει μια στενόχωρη, κλειστοφοβική ταινία, μεταφέροντάς μας σε μια πόλη, όπου έχει ενσκήψει μια αλλόκοτη επιδημία "λευκής τύφλωσης" που φαίνεται μάλιστα να είναι ιδιαίτερα κολλητική. Στα καλά του καθουμένου, διάφοροι άνθρωποι χάνουν το φως τους, ή μάλλον βλέπουν απλώς αμυδρές σκιές σαν μέσα από ένα λευκό παραπέτασμα. Οι αρχές παίρνουν αμέσως μέτρα αυστηρής καραντίνας για τα θύματα του ιού, σε μια προσπάθεια να περιορίσουν την εξάπλωσή του.
Εμείς παρακολουθούμε μπερδεμένοι τα συμβάντα στο καφκικό λαζαρέτο.
Ανοργανωσιά, εγκατάλειψη, απελπισία. Φυσικά σε λίγο δεν αργούν οι συγκρούσεις μεταξύ των τυφλών.
Η συμμορία ενός θαλάμου καταλαμβάνει την εξουσία, και με όπλο τη διανομή φαγητού απαιτεί όλα τα τιμαλφή των αποκλεισμένων ασθενών, αργότερα δε βιάζει τις γυναίκες τους.
Η ομάδα όμως των καταπιεσμένων έχει ένα κρυφό χαρτί. Τη σύζυγο του οφθαλμίατρου (την υποδύεται η Julianne Moore) η οποία είναι η μόνη από τους απομονωμένους που βλέπει, γιατί για ανεξακρίβωτους λόγους δε μολύνεται ποτέ από τον ιό.

Μια αλληγορική ταινία για τις ανθρώπινες σχέσεις κάτω από απελπιστικά αντίξοοες συνθήκες.
Θα συμφωνήσω ανεπιφύλακτα με τον κριτικό των New York Times A. O. SCOTT πως η ταινία
"δεν πρόκειται για κάποιο αριστούργημα, κυρίως επειδή δεν τα καταφέρνει να υπερβεί την διονοουμενίστικη αδυναμία της πηγής της, αλλά μας προσφέρει πολλά παραδείγματα καλής κινηματογραφίας".

Soul kitchen

Ελληνο-τουρκο-γερμανική σύμπραξη στη μεγάλη οθόνη.
Μια πικρή κωμωδία σε σκηνοθεσία του Fatih Akin και σκηνοθεσία των Fatih Akin & Adam Bousdoukos, και οι δυο τους μετανάστες δεύτερης γενιάς που γεννήθηκαν στο Αμβούργο.
Η ιστορία είναι αρκετά πιστευτή, μοιάζει με την εξιστόρηση της περιπέτειας του Zinos Kazantsakis να εκσυγχρονίσει το παρακμιακό του εστιατόριο που είχε πελάτες μόνο λούμπεν στοιχεία που έτρωγαν ό,τι και αν τους σέρβιρε. Προσλαμβάνει λοιπόν τον "ψαγμένο" σεφ Shayn Weiss, ο οποίος μεταμορφώνει ως δια μαγείας το μαγαζί σε πολύ μοντέρνο νεολαιίστικο στέκι ροκάδων. Δεν αργούν όμως οι επιπλοκές, όταν μπερδεύονται στα σχέδια του η εφορία, ο υγειονομικός έλεγχος, η Γερμανίδα φιλενάδα του, ένας παλιός του συμμαθητής που εποφθαλμιά το οικόπεδο, αλλά πιο επικίνδυνος απ' όλους ο αυτοκαταστροφικός του αδελφός, ο Ηλίας, που μπαινοβγαίνει στη φυλακή για μικροκλοπές και φυσικά είναι ό,τι το χειρότερο για συνεταίρος.

Μια καθαρή ματιά στη σύγχρονη πολυπολιτισμική Γερμανία, χωρίς ανούσια κηρύγματα ή κούφιες "κοινωνικές κριτικές".

Εταιρείες Παραγωγής
Corazon International
Dorje Film
Norddeutscher Rundfunk (NDR)
Pyramide Productions

Η επίσημη ιστοσελίδα της ταινίας
http://www.soul-kitchen-film.com/

Με τα Λόγια του ίδιου του σκηνοθέτη

Η ΙΔΕΑ

Η ιδέα για το "Soul Kitchen" υπήρχε εδώ και καιρό. Πάντοτε σκεφτόμουν τον φίλο μου Άνταμ Μπουσδούκο και την ταβέρνα του στη συνοικία Ότενσεν του Αμβούργου. Αυτό ήταν κάτι περισσότερο από ένα απλό ρεστοράν για εμάς: ήταν ένας παιδότοπος για περιπέτειες, ένας χώρος περισυλλογής, ένα μέρος για γιορτή, σαν το σπίτι μας. Ήθελα να "αιχμαλωτίσω" αυτόν τον τρόπο ζωής και δεν θα μπορούσα να κάνω κάτι τέτοιο, αν ήμουν πολύ μεγαλύτερος. Δεν μπορώ να πηγαίνω σε πάρτι για μια ζωή ούτε πλέον να βγαίνω πέντε φορές την εβδομάδα. Κάποια στιγμή, αρχίζεις να έχεις πονοκεφάλους, θεωρείς τη μουσική πολύ δυνατή, δεν μπορείς να αντέξεις τον καπνό. Μεγαλώνουμε και είναι ok, γιατί κάποτε αυτός ο τρόπος ζωής απλά εξαφανίζεται. Ωστόσο, το να κάνεις μια ταινία με αυτό το θέμα έχει ακόμη αξία, γιατί εν τέλει έχει να κάνει με ένα υπαρξιακό ζήτημα. Έχει να κάνει με το ποτό, το φαγητό, τα πάρτι, τον χορό, το σπίτι. Ήθελα να κάνω μια ταινία για το "σπίτι", όχι με την έννοια της τοποθεσίας, αλλά ως στάση ζωής και συμπεριφοράς.

ΠΩΣ ΓΥΡΙΣΤΗΚΕ Η ΤΑΙΝΙΑ

Η ιστορία για το πώς έγινε αυτή η ταινία είναι μια Οδύσσεια που ξεκίνησε το 2003. Αρχικά, ήθελα να δοκιμάσω το νέο μου πρόγραμμα επεξεργασίας κειμένου. Ο Άνταμ και το κορίτσι του είχαν μόλις χωρίσει και βασικά ξεκίνησα να πληκτρολογώ το εξής: "Ο Άνταμ είναι πληγωμένος, το εστιατόριο θα μπορούσε να κάνει καλύτερες δουλειές". Είχα γράψει 20 σελίδες σεναρίου και τέλειωσα την πρώτη βερσιόν μέσα σε 5 ημέρες. Ύστερα ακολούθησε η βράβευση για το "Head On", η Χρυσή Άρκτος. Έπειτα από αυτό, δεν έβρισκα το "Soul Kitchen" καθόλου ενδιαφέρον. Δεν μπορούσα να ελευθερώσω τον εαυτό μου από τις πιέσεις που επέφερε η επιτυχία. Ωστόσο, χρειαζόμασταν μια νέα ιστορία για να διατηρηθεί "ζωντανή" η εταιρεία παραγωγής μας. Είχαμε ιδρύσει την εταιρεία για την ταινία "Head On". Έτσι γυρίσαμε το "Crossing the Bridge". Και το "Soul Kitchen" παρέμεινε στο συρτάρι, παρόλο που είχαμε συνεχίσει να αναπτύσσουμε την ιστορία. Κάποια στιγμή, είχα αποφασίσει ότι απλά ήθελα να συμμετέχω ως παραγωγός στην ταινία και να βρω άλλον σκηνοθέτη. Όμως με είχε ενοχλήσει το γεγονός ότι, μετά τα "Head On" και "The Edge of Heaven", φαινόταν ότι είχα εστιάσει την προσοχή μου στο να κάνω πιο σοβαρές ταινίες. Δεν ήθελα να είμαι σκλάβος της επιτυχίας μου κι έτσι διερωτήθηκα "Για ποιον πραγματικά το κάνω όλο αυτό;".
Το "Soul Kitchen" δεν είναι το τρίτο μέρος της τριλογίας μου για "την αγάπη, το θάνατο και τον διάβολο". Τα πρώτα δύο κομμάτια της "τριλογίας" ("Head On", "The Edge of Heaven") ήταν εξαιρετικά σφοδρά και σκληρά, απαιτούσαν αρκετή θυσία. Με το "Soul Kitchen" ήθελα να αναρρώσω. Υποτίθεται ότι ήταν κάτι που θα μου θύμιζε ότι η ζωή δεν έχει να κάνει μόνο με πόνο και ενδοσκόπηση. Ήταν ένα είδος τάιμ-άουτ προτού ασχοληθώ με τον "διάβολο". Επίσης ήθελα να κάνω αυτή την ταινία προτού είναι πολύ αργά για να γίνει πιστευτή. Υπάρχει μια περίεργη φιλοσοφία στον κινηματογράφο, που λέει ότι "αν δεν υποφέρεις όσο γυρίζεις μια ταινία, τότε δεν θα είναι τόσο καλή". Μέχρι το "Soul Kitchen", όλα αυτά ήταν απλά λόγια για μένα, αλλά γυρίζοντας αυτή την "εύκολη" ταινία, είχα ξεκάθαρα πάρει το μάθημά μου.

ΑΜΒΟΥΡΓΟ

Ένιωθα ότι χρωστούσα σε αυτή την πόλη μια ταινία. Πρόσφατα, δυο άνθρωποι του κινηματογράφου από τη Νέα Υόρκη ήρθαν να με επισκεφτούν. Αρχικά με ρώτησαν κι οι δύο: "Γιατί μένεις ακόμη εδώ; Πότε θα μετακομίσεις στη Νέα Υόρκη;". Τους απάντησα: "Γιατί νιώθω πραγματικά καλά εδώ. Γνωρίζω κάθε δρομάκι, τους κινηματογράφους, τους πορτιέρηδες παντού, ξέρω πού να βρω έναν καλό γιατρό, πού να βρω τα καλύτερα λαχανικά. Γιατί να μετακομίσω σε άλλη πόλη;". Είχαμε πάει για φαγητό και μετά βγήκαμε έξω στην πόλη. Αρχικά πήγαμε σε ένα electro party στην Αλτόνα, έπειτα στη συνοικία Σάνζεν, στο Μαντελέι κι έπειτα στο μπαρ Μπερνστάιν. Τελικά καταλήξαμε στο Κίεζ, στην περιοχή του Αμβούργου με τα κόκκινα φώτα. Στις 6 το πρωί, κόσμος έβγαινε από τα clubs και στεκόταν γύρω από το Hamburger Berg, έναν δημοφιλή δρόμο-στέκι. Ήταν ζεστά, χάραζε, και οι δυο Νεοϋορκέζοι φίλοι μου ήταν ενθουσιασμένοι. Τα μπαρ κλείνουν στις 4 το πρωί στη Νέα Υόρκη. Οπότε μου είπαν: "Τώρα καταλαβαίνουμε γιατί δεν θέλεις να φύγεις. Είναι μια πόλη υπέροχη με σπουδαία αρχιτεκτονική, υπέροχο φαγητό, ωραία clubs και τις πιο όμορφες γυναίκες". Πιστεύω ότι καταφέραμε να αποδώσουμε κάτι απ' όλα αυτά στο "Soul Kitchen".

Ο ΖΗΝΟΣ- ΑΝΤΑΜ ΜΠΟΥΣΔΟΥΚΟΣ

Ο Ζήνος είναι γενναιόδωρος και "αυτοθυσιαζόμενος", κάπως αδέξιος, έχει όμως καλή καρδιά. Είναι επίσης λίγο οπορτουνιστικός, όπως είναι συνήθως οι άνθρωποι που ασχολούνται με τη γαστρονομία. Πάντοτε κοιτούν τη δουλειά τους. Έχει το τυπικό όνειρο των μεσοαστών- ίσως ο Ζήνος είναι ο πιο μεσοαστός από όλους τους υπόλοιπους ήρωες. Αυτό που θέλει περισσότερο είναι να κάνει 2 παιδιά με τη Ναντίν και, όσο εκείνη θα τα προσέχει, αυτός θα ασχολείται με το εστιατόριο. Όμως ο τρόπος με τον οποίο αυτοί οι άνθρωποι λειτουργούν συνήθως, μέσα στην μελαγχολία τους, τους οδηγεί να ερωτεύονται το απίθανο. Η Ναντίν είναι "ένα μέγεθος" μεγαλύτερή του, ακόμη και εξωτερικά. Ο Ζήνος είναι βασικά μια κλασική κωμική φιγούρα. Το πρόβλημά του με τη δισκοπάθεια είναι τραγικό και κωμικό ταυτόχρονα. Υπάρχει ένα είδος χιούμορ που "εκρήγνυται" παντού, γιατί δουλεύει οπτικά και όχι μόνο με τις λέξεις, όπως συνέβαινε με τους μεγάλους κωμικούς του βωβού κινηματογράφου, Μπάστερ Κίτον και Τσάρλι Τσάπλιν. Για μένα, ο Ζήνος είναι ο Τσάρλι Τσάπλιν του σήμερα.

ΤΟ ΩΡΑΙΟ ΦΑΓΗΤΟ

Στην Ταβέρνα, σέρβιραν τυπικό φαγητό, όπως τηγανητό καλαμάρι, σουβλάκι ψαριού, κοτολέτες αρνιού κλπ. Κάποια στιγμή, ο Άνταμ κι εγώ ήμασταν στη Θεσσαλονίκη στο φεστιβάλ κινηματογράφου και καταλήξαμε να τρώμε παραδοσιακή κουζίνα. Την λατρέψαμε. Άλλαξε ολοκληρωτικά την εντύπωσή μας για την ελληνική κουζίνα. Ο Άνταμ ρώτησε τη μητέρα του αν θα μπορούσε να μαγειρέψει στην Ταβέρνα. Ήταν το καλύτερο φαγητό που είχαν φάει ποτέ σε αυτό το εστιατόριο, όμως κανείς δεν ήθελε να το δοκιμάσει. Αυτό που ήθελαν όλοι ήταν οι τηγανητές πατάτες, το άνοστο ψάρι τους και το χαμηλής ποιότητας τηγανητό καλαμάρι!
Στο "Soul Kitchen", δείχνουμε ότι η καλή κουζίνα διώχνει τους τακτικούς πελάτες. Οι θαμώνες δεν φεύγουν γιατί είναι πιο ακριβά, φεύγουν γιατί τους σερβίρεται κάτι διαφορετικό. Όμως κάποιοι από αυτούς επιστρέφουν.

Eden à l'Ouest

Ο "Παράδεισος στη Δύση", μια ταινία του Κώστα Γαβρά (σκηνοθεσία και σενάριο) που προβλήθηκε στη μεγάλη οθόνη το 2009, αλλά ήδη κυκλοφορεί σε βίντεο.
Η ιστορία ενός λαθρομετανάστη που ονειρεύεται να φτάσει στη γη της επαγγελίας, που γι' αυτόν είναι η Γαλλία, μιας και ξέρει λίγα γαλλικά και ελπίζει πως θα προσληφθεί στο θίασο ενός θαυματοποιού που έχει συναντήσει.
Αφού γλιτώνει τον πνιγμό, όταν πηδάει από το πλοίο στη θάλασσα, καταλήγει σε ένα ελληνικό πολυτελές ξενοδοχείο, όπου παριστάνει κατ' αρχάς τον υπάλληλο, μέχρι που καταλήγει στις αγκάλες μεσήλικης γερμανίδας με φαντασιώσεις για ερωτικές περιπέτειες με τεκνό. Η σχέση αυτή τον βοηθά να ταξιδέψει στην Ιταλία και από εκεί με νταλίκα, που οδηγούν ομοφιλόφιλοι που τον λιγουρεύονται, καταλήγει επιτέλους στη Γαλλία.
Φυσικά καταδιώκεται από την αστυνομία, αλλά στέκεται συνεχώς τυχερός, μιας και στο δρόμο του βρίσκονται πάντοτε διάφοροι που θέλουν να τον βοηθήσουν.

Ενδιαφέρουσα ταινία για το μεγάλο πρόβλημα της λαθρομετανάστευσης, θέμα όμως που η ταινία χειρίζεται αρκετά επιδερμικά, απλώς παρακολουθώντας ντοκιουμενταρίστικα τις περιπέτειες του νεαρού
με το λαγοπόδαρο στη τσέπη.
Για ταινία του Γαβρά σίγουρα περιμέναμε κάτι πιο ουσιαστικό.

Sleuth

Όλα σ'αυτήν την ταινία του 2007 προμηνύουν καλό αποτέλεσμα.
Είναι βασισμένη στο ομώνυμο θεατρικό έργο του Anthony Shaffer, το σενάριο έγραψε ο επίσης θεατρικός συγγραφέας Harold Pinter, η δε σκηνοθεσία είναι του Kenneth Branagh.
Και πράγματι πρόκειται για μια εκπληκτική ταινία που θα θέλετε να δείτε ξανά και ξανά.
Γυρισμένη εξ ολοκλήρου σε μία υψηλής τεχνολογίας μεγαλοαστική βίλα,
μας δείχνει τη σύγκρουση ενός ηλικιωμένου συζύγου και πετυχημένου συγγραφέα, του Andrew (που τον υποδύεται ο Michael Cain), και του νεαρότατου εραστή της γυναίκας του Milo (που τον υποδύεται ο Jude Law).
Ο εραστής Milo επτσκέπτεται τον απατημένο σύζυγο για να απαιτήσει γρήγορα το διαζύγιο ώστε να παντρευτεί τη Maggie. Ο γερο-Andrew δέχεται, αλλά υπό ένα όρο. Απαιτεί κι αυτός να κάνει κάτι ο Milo για χάρη του.
Ποιος τελικά θα έχει το πάνω χέρι στη σχέση των δύο ανδρών;
Ποιος θα εξευτελιστεί μπρος τα μάτια της Maggie, η οποία τα παρακολουθεί όλα από απόσταση περιμένοντας το νικητή αρσενικό;

Μεταφρασμένος Τίτλος:
Παιχνίδια Μυαλού

· Είδος: Μυστηρίου
· Παραγωγής: 2007
· Πρεμιέρα στην Ελλάδα: 31 Iανουαρίου 2008
· Ημερομηνία κυκλοφορίας DVD: 09/05/2008
· Διάρκεια: 86'

Το επίσημο διαφημιστικό της ταινίας
http://www.youtube.com/watch?v=eDrdGPhs7vg

The Last House on the Left

remake της ταινίας του 1972 από τον έλληνα σκηνοθέτη Dennis Iliadis.
Την περίμενα πιο ψαγμένη, λόγω του θέματος της εκδίκησης, αλλά βγήκε σκέτο αιματωβαμμένο θρίλερ.
Σκηνοθετικά, δεν είναι άσχημη, αλλά πάσχει πολύ από σενάριο.
Αρκετά καλή η ερμηνεία της Sara Paxton ως Mari Collingwood, της κοπέλας που απαγάγεται, βιάζεται, αλλά καταφέρνει να ξεφύγει από την ομάδα των τριών παραφρόνων κακοποιών.
Παίχτηκε στην Ελλάδα τον περασμένο Μάιο, και ήδη κυκλοφορεί σε βίντεο.

New Moon

Η "Νέα Σελήνη", η δεύτερη ταινία από το έπος του λυκόφωτος που έγραψε η Stephenie Meyer σε σκηνοθεσία του Chris Weitz, είναι μια ενδιαφέρουσα ταινία φαντασίας... αν δεν έχετε πολύ υψηλές ποιοτικές απαιτήσεις και απλώς θέλετε να χαζέψετε για δυο ώρες.
Στη χτεσινή παράσταση των οκτώ στο Γαλαξία, ο κνηματογράφος ηταν φίσκα, κυρίως από νέους, που σχολίαζαν συνεχώς με αναστεναγμούς και επιφωνήματα, κοροϊδευτικά ή ξελιγωμένα, όποτε εμφανιζόταν οι αρσενικοί πρωταγωνιστές (και μνηστήρες της Μπέλα) σε εντελώς "σεμνά και ταπεινά" αποκαλυπτικές πόζες!
Η Μπέλα προσπαθεί να ξεχάσει το βρικόλακα Έντουαρντ, και πέφτει στις στιβαρές αγκάλες του Ινδιάνου νεαρότερού της Τζέϊκ, ο οποίος όμως της προκύπτει ολίγον λυκάνθρωπος. Αχ, αυτό το κορίτσι, το έχει η μοίρα της να μην ερωτευτεί ποτέ κανένα φυσιολογικό αγοράκι της ηλικίας της.
Και τα δύο εκτοπλάσματα την έχουν ερωτευτεί βέβαια τρελά και κάνουν τα πάντα να την προστατέψουν από κάθε κακόβουλο ον (ανθρώπινο και μη) που την απειλεί.
Ποιος θα κλέψει τελικά την καρδιά της;
Μην ανησυχείτε. Η ταινία καταλήγει παρά τις τρομακτικές καταδιώξεις σε αίσιο τέλος, απ' όπου δε λείπει ούτε... η απαραίτητη πρόταση γάμου.
Από ποιον από τους δύο άραγε;

ΤΙ ΑΠΕΓΙΝΕ Η ΕΛΙ; DARBAREYE ELLY

Μια αριστουργηματική ιρανική ταινία σε σκηνοθεσία του Asghar Farhadi.
Μια παρέα ζευγαριών μεσαίας τάξης από την Τεχεράνη αποφασίζουν να περάσουν ένα σαββατοκύριακο κοντά στη θάλασσα.
Ανάμεσά τους η Έλη, η δασκάλα της κόρης ενός από τα ζευγάρια, την οποία θέλουν να γνωρίσουν στο φίλο τους Άχμεντ, που ήρθε για λίγες ημέρες από τη Γερμανία μετά το χωρισμό του.
Πειράγματα, μεζεδάκια, τσιφτετέλια, καθόλου αλκοόλ, όλες με τσεμπέρια, τυπικές σκηνές από την κοινωνία στο θεοκρατικό Ιράν.
Και ενώ όλα κυλούν όμορφα, οι μαμάδες δροντίζουν το σπίτι και μαγειρεύουν, οι άντρες παίζουν στην αυλή, η Έλη προσέχει τα μικρά παιδιά δείχνοντάς τους πώς να πετούν χαρταετό.
Και ξαφνικά η ειδυλλιακή σκηνή γίνεται κομμάτια.
Ο μικρός πέφτει στην επικίνδυνη από ρεύματα θάλασσα και η αδελφή του τρέχει να ειδοποιήσει τους άντρες. Πανικός. Με τα χίλια ζόρια γλιτώνουν το αγοράκι από βέβαιο πνιγμό, αλλά πού άραγε βρίσκεται η Έλη;
Έπεσε να σώσει το μικρό ή εξαφανίστηκε χωρίς να την δει κανένας;
Σε λίγο καταφθάνει και η αστυνομία, ζητά εξηγήσεις, όμως ξέρουν τόσα λίγα για την Έλη...
Και τότε, ο ένας αρχίζει να κατηγορεί τον άλλο για το τρομερό συμβάν.
Γιατί να καλέσουν μιαν άγνωστη στην παρέα τους, η οποία μάλιστα αποδεικνύεται πως είναι αρραβωνιασμένη;
Πώς θα απολογηθούν τώρα στους δικούς της;
Ανίκανοι να αντιδράσουν σωστά, αρχίζουν τις αλληλοκατηγορίες.

Μια αφάνταστα ρεαλιστική ταινία, χωρίς ίχνος πολιτικές προεκτάσεις, που δεν πρέπει να χάσετε.
Ακόμη γελάω με κάποια κριτική που διάβασα τις προάλλες σε ελληνικό έντυπο, η οποία ερμηνεύει την υπέροχη τελική σκηνή που οι άντρες της παρέας προσπαθούν μάταια να ξεκολλήσουν ένα από τα αυτοκίνητα της παρέας από την άμμο, ως παραλληλισμό με την προσπάθεια του ιρανικού λαού να ξεκολλήσει από τη μουλάδικη απολυταρχία.
Εκτός από την πολιτική, υπάρχουν όμως και σκηνοθέτες που προτιμούν να ασχολούνται με τις πολύ πιο ενδιαφέρουσες ανθρώπινες σχέσεις.
Ευτυχώς.

2012

Όσοι έχουν δει άλλες ταινίες του Roland Emmerich (Μέρα ανεξαρτησίας, Η μεθεπόμενη ημέρα, Γκοτζίλα) καταλαβαίνουν περί ποίας ταινιας πρόκειται. Περιπέτεια που σε κρατάει βιδωμένο στην καρέκλα, καταιγιστικός ρυθμός ανεπάντεχων συμβάντων, καταστροφές απρόσμενων διαστάσεων... με λίγα λόγια, το τέλος του κόσμου σύμφωνα με την αποκάλυψη κατά τους μύθους των Μάγια!
Όλα ξεκινούν με την επομπή νετρίνων από τον ήλιο που καταλήγει σε τρομακτική υπερθέρμανση του πυρήνα της γης (που πληροφορείται ο μαύρος Αμερικανός γεωλόγος Adrian Helmsley (Chiwetel Ejiofor, και ειδοποιεί αμέσως τα κατάλληλα πρόσωπα στα κέντρα εξουσίας των ΗΠΑ. Είναι ήδη όμως πολύ αργά για τη συντριπτική πλειοψηφία του πληθυσμού του πλανήτη. Τι μέτρα μπορούν να ληφθούν όταν μέσα σε ελάχιστο χρόνο μετακινούνται ολόκληρες τεκτονικές πλάκες; Ακολουθούν φοβεροί σεισμοί, κατολισθήσεις, κολοσδιαία ρήγματα...
Ε, καλά. Ευτυχώς που υπάρχει ο Jackson Curtis (John Cusack), ένας αποτυχημένος συγγραφέας μυθιστορημάτων φαντασίας που προσπαθώντας να σώσει την οικογένειά του - και να διασώσει το κύρος του ταυτόχρονα γιατί η γυναίκα του τον έχει χωρίσει- καταφέρνει να σώσει μία από τις κιβωτούς που έχουν άρον-άρον φτιαχτεί για να σώσουν τους ελάχιστους τυχερούς του ανθρώπινου είδους (ανάμεσα σ' αυτούς τη βασίλισσα της Αγγλίας και τα κανίς της)!
Η έξυπνη σκηνοθεσία και τα εκπληκτικά ειδικά εφέ καταφέρνουν να κάνουν την παρατραβηγμένη αυτή ιστορία οριακά πιστευτή.

Πολλοί θεατές όμως θορυβήθηκαν τόσο πολύ από τις προφητείες αυτές, που η NASA αναγκάστηκε να βγάλει ειδική ανακοίνωση για το χειμερινό ηλιοστάσιο της 21/12/2012.
http://www.nasa.gov/topics/earth/features/2012.html
Όχι, δεν πρόκειται να επέλθει η καταστροφή του κόσμου, όπως το γνωρίζουμε σήμερα. Ο πλανήτης μας τα έχει καταφέρει μάλλον καλά τα τελευταία τέσσερα δισεκατομμύρια χρόνια. Κανένας φανταστικός πλανήτης ονόματι Νιμπίρου δεν πρόκειται να προσκρούσει στη γη. Ούτε προβλέπεται κάποια ευθύγραμμη παράταξη πλανητών για τις επόμενες τουλάχιστον δεκαετίες.
Ο μόνος πραγματικός κίνδυνος είναι κάποια πρόσκρουση μεγάλου μετεωρίτη, αλλά ο τελευταίος έπεσε πριν 65 εκατομμύρια χρόνια, η δε NASA έχει ειδικό πρόγραμμα παρακολούθησης τέτοιων υπαρκτών κινδύνων και δημοσιεύει καθημερινώς τα επιστημονικά ευρήματα στο NEAR EARTH OBJECT PROGRAM.

DAS WEISSE BAND- Eine deutsche Kindergeschichte

"Η άσπρη κορδέλα" του Michael Haneke, του Αυστριακού σκηνοθέτη που μας χάρισε πριν δύο χρόνια το "Funny Games", είναι μια συγκλονιστική ασπρόμαυρη ταινία που μας μεταφέρει σε ένα μικρό χωριό της Γερμανίας πριν την έκρηξη του πρώτου παγκόσμιου πολέμου.
Μια μουντή, κλειστή κοινωνία, όπου όλα φαίνονται τόσο αγνά, αλλά κάτω από το λευκό πέπλο του καθωσπρεπισμού κρύβονται σημεία και τέρατα.
Αφηγητής "της παιδικής αυτής ιστορίας" είναι ο αθώος νεαρός δάσκαλος του χωριού, που προσπαθεί να βγάλει άκρη στα μυστηριώδη ατυχήματα που συμβαίνουν το ένα μετά το άλλο στο χωριό. Όσο όμως ξετυλίγεται το νήμα, τόσο γίνεται κατανοητό πως υπεύθυνοι είναι πάρα πολλοί, όσο αθώοι κι αν αρχικά φαίνονται.
Παρότι όμως γίνονται συγκεκριμένες καταγγελίες στην αστυνομία, και υπάρχουν διάφοροι ύποπτοι, τελικά όλα συγκαλύπτονται, γιατί αλλιώς η ηθικοπλαστική κατηχητική προσπάθεια του πανίσχυρου προτεστάντη πάστορα θα αποδειχτεί πως έχει αποτύχει πανηγυρικά...

Η ταινία πήρε το χρυσό φοίνικα στο 62ο φεστιβάλ των Κανών.
Επίσημη ιστοσελίδα:
http://www.dasweisseband.x-verleih.de/

Κυνόδοντας

Μια ταινία του του Γιώργου Λάνθιμου που κέρδισε δύο βραβεία στο 62ο κινηματογραφικού φεστιβάλ των Κανών [το βραβείο Καλύτερης Ταινίας στο Τμήμα «Ένα Κάποιο Βλέμμα», καθώς και το Prix De La Jeunesse της Επιτροπής Νέων].

Μια οικογένεια παρανοϊκών γονιών αποφασίζουν να αποκόψουν τα τρία τους παιδιά εντελώς από τον έξω κόσμο, γεμίζοντας το μυαλό τους με διάφορους φανταστικούς κινδύνους που υποτίθεται πως τα απειλούν, όπως ανθρωποφάγες γάτες!
Ο μόνος άνθρωπος από τον έξω κόσμο που επιτρέπεται να μπει στο άβατο είναι η Χριστίνα, μια υπάλληλος εταιρίας ασφαλείας που δουλεύει στο εργοστάσιο του μπαμπά.
Ο ρόλος της είναι να φροντίζει τις ερωτικές ορέξεις του κανακάρη βουτυρομπεμπέ. Για τις δύο κόρες φυσικά δεν προβλέπεται κάποια αντίστοιχη εξυπηρέτηση, έτσι αυτές ικανοποιούν τη σεξουαλικότητά τους με ομοφιλοφυλικά γλυψίματα.
Όταν όμως η Χριστίνα χαλάει τα χρηστά ήθη της οικογένειας διότι δανείζει βιντεοταινίες στη μια από τις κόρες, ο μπαμπάς την απολύει από προσωπική πόρνη του μοναχογιού, οπότε το ρόλο του σκεύους ηδονής αναλαμβάνουν οι αδερφές του!

Ο διεθνής τύπος μίλησε για πραγματικές σκηνές σεξ, αριστουργηματικά στατικά πλάνα με αναφορές στους ανησυχητικά γαλήνιους αλλά χρωματικά έντονους πίνακες του David Hockney, ενώ η αφύσικη απόσταση ανάμεσα στους πρωταγωνιστές και την πραγματικότητα θυμίζει έντονα το απόκοσμο Christina's World του Andrew Wyeth.

Προσωπικά η ταινία με άφησε παγερά αδιάφορο.
Το θέμα της κοινωνικής αποξένησης δεν είναι καθόλου πρωτότυπο. Παρόμοια ταινία γύρισε πριν χρόνια ο M. Night Shyamalan (The Village 2004), μόνο που εκεί αντί για ξεκομμένη οικογένεια είχαμε ένα ολόκληρο αποκομμένο χωριό. Και ήταν άπειρα πιο πειστική από την ταινία του Λάνθιμου.
Η ταινία ήταν βαρετή, παρά τα τραγελαφικά συμβάντα που διάσπαρτα έριξε ο σκηνοθέτης, ελλείψει σοβαρής πλοκής.
Το μόνο θετικό που είδα ήταν η πολύ καλή ηθοποιία. Οι ηθοποιοί κατάφεραν να δείξουν πολύ ζωντανά την μελαγχολία και ανία που ζούσαν όλα τα μέλη της οικογένειας, με αποκορύφωμα τις διάφορες βίαιες σκηνές: μαχαιρώματα, ξεκοίλιασμα μιας γατούλας, ξυλοδαρμός των παιδιών από τους γονείς, όλες όμως χωρίς πάθος, σχεδόν "δικαιολογημένες" μέσα στις άρρωστες συνθήκες που ζούσαν.


ΣΥΝΤΕΛΕΣΤΕΣ
Σκηνοθεσία: Γιώργος Λάνθιμος
Σενάριο: Γιώργος Λάνθιμος, Ευθύμης Φιλίππου
Διεύθυνση Φωτογραφίας: Θύμιος Μπακατάκης
Σκηνογράφος/Ενδυματολόγος: Έλλη Παπαγεωργακοπούλου
Μοντάζ: Γιώργος Μαυροψαρίδης
Ήχος: Λέανδρος Ντούνης
Παίζουν: Χρήστος Στέργιογλου, Μισέλ Βάλεϊ, Αγγελική Παπούλια, Χρήστος Πασσαλής, Μαίρη Τσώνη, Άννα Καλαϊτζίδου
Παραγωγός: Γιώργος Τσούργιαννης
Executive Producer: Ηρακλής Μαυροειδής
Associate Producer: Αθηνά Τσαγκάρη
Διεύθυνση Παραγωγής: Σταύρος Χρυσογιάννης
Εταιρεία Παραγωγής: BOO PRODUCTIONS
Συμπαραγωγοί: ΕΚΚ, Γιώργος Λάνθιμος, Horsefly Productions

ΨΥΧΗ ΒΑΘΙΑ

Ο Παντελής Βούλγαρης δημιούργησε μια συγκλονιστική ταινία για τον εμφύλιο που στοίχισε χιλιάδες νεκρούς, τονίζοντας ακριβώς αυτό. Το αδικοχαμένο αίμα.
Δεν τον ενδιαφέρει τόσο να γυρίσει μια ιστορική ταινία.
Στόχος του είναι η ανθρώπινη συμπεριφορά σε τέτοιες ακραίες συνθήκες.
Ο φόβος, ο φανατισμός, ο ηρωισμός, η απογοήτευση.
Κομβικά στην ταινία του τα απεγνωσμένα λόγια μερικών χαρακτήρων του:
«Μας άφησαν μόνους»
«Πώς να κάνουμε πίσω; Σε ποια ζωή να γυρίσουμε ύστερα από όλα αυτά;»
«Άραγε εμείς νικήσαμε;»
"Έλληνες να ντουφεκάνε Έλληνες;"

Βέβαια σε μια τόσο φορτωμένη με μνήμες πολιτική ταινία, ο καθένας "βλέπει" ό,τι θέλει.
Έτσι για την Ελένη Μηλιαρονικολάκη, μέλος της ΚΕ του ΚΚΕ και υπεύθυνη του Πολιτιστικού του Τμήματος, "το κεντρικό μήνυμα που από την αρχή ως το τέλος και με ομολογουμένως υψηλή αισθητική εκπέμπει σε διαφορετικές εντάσεις και αποχρώσεις, είναι το ανώφελο, ανέφικτο και ουτοπικό, αλλά συνάμα ζοφερό κι ολέθριο της κοινωνικής σύγκρουσης."
Για τα σταλινικά απολιθώματα του "τιμημένου', η ταινία προβάλλει "θύτες και θύματα εξισωμένους, τόσο ο λαός (αντάρτες και φαντάροι) όσο και πολιτικοί και στρατιωτικοί εκπρόσωποι της πλουτοκρατίας, είναι «καλοί» και γεμάτοι ανθρωπιά." Στα μυαλουδάκια τους χωράνε βέβαια χωράνε μόνον εικόνες άσπρου-μαύρου, όπου οι αντάρτες είναι αγνοί προλετάριοι αγωνιστές και οι του "Εθνικού Στρατού" μόνο βάναυσοι μοναρχοφασίστες. 60 χρόνια μετά τον εμφύλιο, δικαιολογούν το στρατηγικό λάθος του εμφυλίου με πομφόλυγες του τύπου "ο πόλεμος αυτός χάθηκε... επειδή δεν ήταν έγκαιρα έτοιμοι για να νικήσουν."


Διαβάστε επίσης:
συνέντευξη του σκηνοθέτη στο Lifo

Κριτικές:
Καθημερινή της Μαρίας Kατσουνάκη

Αυγή Τερζής Κ.

Ριζοσπάστης 8/10/2009

Ριζοσπάστης 13/10/2009

Ριζοσπάστης 20/10/2009

Το Βήμα του ΓΙΑΝΝΗ ΖΟΥΜΠΟΥΛΑΚΗ

Έβδομη τέχνη το μπλογκ του κινηματογράφου

ΚΚΕ ΛΑΟΣ & "Ψυχή Βαθιά"

MOON

Τι μπορεί να έχει συμβεί όταν ένας ολομόναχος αστροναύτης, ο Σαμ (Sam Rockwell), ξυπνάει στο θάλαμο του ιατρείου του σεληνιακού σταθμού μετά από ένα τρομερό ατύχημα καθώς έλεγχε το μηχάνημα εξόρυξης του πολύτιμου ραδιενεργού ισότοπου ήλιον-3;
Ποιος άραγε τον μετέφερε εκεί;
Ο εξυπηρετικότατος υπολογιστής-ρομπότ GERTY (μιλάει με τη φωνή του Kevin Spacey) τον καθησυχάζει πως όλα θα πάνε καλά, και πως αν κάνει λίγο υπομονή θα συνέλθει πλήρως από τη σοβαρή διάσειση που υπέστη.
Όταν όμως ανακτά τις δυνάμεις του συνειδητοποιεί πως κάτι δεν πάει καλά με τη μνήμη του.
Φταίει άραγε το ατύχημα; Γιατί όμως δεν έχει σημάδια;
Τρελαμένος από την επιθυμία να βρει την αλήθεια, καταφέρνει τον GERTY να του επιτρέψει την επίσκεψη στο χώρο του ατυχήματος.
Όντως βρίσκει το τρακαρισμένο σεληνόχημα, αλλά προς έκπληξή του... με άλλον οδηγό μέσα.
Μα αυτός ήταν μόνος του στη σεληνιακή βάση.
Και το χειρότερο. Γιατί ο άλλος του μοιάζει τόσο πολύ, σαν να είναι δίδυμοι;
Για πιο λόγο έρχεται κατεπειγόντως ομάδα διάσωσης στη βάση;
Από τι ακριβώς θα τον σώσουν;
Ευτυχώς ο υπερυπολογιστής GERTY τον συμπαθεί αρκετά, δεν του χαλάει κανένα χατίρι, και με διάφορα μισόλογα τον βοηθάει να ξεδιαλύνει το μυστήριο...

Ο σκηνοθέτης Duncan Jones καταφέρνει να δημιουργήσει μια πειστικότατη ταινία επιστημονικής φαντασίας, ουσιαστικά με τρεις μόνον ηθοποιούς (τον Sam Rockwell ως Σαμ 1, τον Robin Chalk ως Σαμ 2, και το πολύ ανθρώπινο ρομπότ GERTY), χωρίς εφέ, χρησιμοποιώντας απλώς μερικές εικόνες και λήψεις του σεληνιακού τοπίου και του σταθμού που μοιάζουν περισσότερο με παλιές γωτογραφίες της πρώτης πραγματικής προσελήνωσης, παρά φουτουριστικού έργου.

Αναπόφευκτα το συγκρίνουμε με το "2001: Η Οδύσσεια του διαστήματος" ή το "Σολάρις",
τα οποία οι κριτικοί που διάβασα θεωρούν εκτός συναγωνισμού, αλλά αυτό δε σημαίνει καθόλου πως "Η σελήνη" δεν είναι αξιόλογη ταινία.
Ίσως μάλιστα με τη λιτότητα και την πειστικότητά της να κερδίσει περισσότερους οπαδούς
από τις προαναφερθείσες πιο εγκεφαλικές ταινίες που λόγω των Arthur C. Clarke & Stanley Kubrick και
Stanisław Lem & Andrei Tarkovsky ,
φέρουν το φωτοστέφανο των ταινιών "σταθμός".

Ακαδημία Πλάτωνος

Ο φτωχός περιπτεράς Σταύρος μαθαίνει μετά από μια αναλαμπή της άρρωστης από εγκεφαλικό μάνας του ότι είναι Αλβανός!
Ποιος; Ο ελληναράς Σταύρος που περνάει όλη του τη μέρα με τρεις φίλους του βρίζοντας τους ξένους που δουλεύουν στη γειτονιά του.
Τι θα κάνει τώρα τον Μαρεγκλέν, τον Αλβανό μπογιατζή που η μάνα του αναγνωρίζει ως το χαμένο της γιο και του μιλάει αλβανικά;
Ο Σταύρος αρχίζει να αναρωτιέται τι σημαίνουν τα λόγια του συνθήματος "Αλβανέ Αλβανέ, δε θα γίνεις Έλληνας ποτέ!" που συνήθιζε να τραγουδάει με τους φίλους του στους ποδοσφαιρικούς αγώνες Ελλάδα-Αλβανία.
Ποιον αφορούν άραγε;
Πολύ έξυπνη και η παρουσίαση της "εισβολής" των Κινέζων στη φτωχογειτονιά, όπου σιγά-σιγά καταλαμβάνουν το ένα μετά το άλλο τα μικρομάγαζα, αλλά παραμένουν "αόρατοι", οι πιο παρείσακτοι απ' όλους, αφού το μεγαλύτερο μερίδιο της ξενοφοβίας κατέχουν φυσικά οι γείτονες Αλβανοί.


Μια συγκινητική ταινία με θέμα την εθνική ταυτότητα, τους μετανάστες και το ρατσισμό.
Οι ηθοποιοί είναι εξαιρετικοί, με προεξάρχοντα το Αντώνη Καφετζόπουλο στο ρόλο του Σταύρου.


Η "Ακαδημία Πλάτωνος" είναι μια ελληνογερμανική συμπαραγωγή, όπου συμμετέχουν, μεταξύ άλλων, το Ελληνικό Κέντρο Κινηματογράφου, η ΕΡΤ και το ARTE.

ΠΡΩΤΑΓΩΝΙΣΤΕΣ:
» Αντώνης Καφετζόπουλος
» Αναστάς Κοτζίνε
» Τιτίκα Σαρινγκούλη
» Γιώργος Σουξές
» Κωνσταντίνος Κορωναίος

Η ταινία του Φίλιππου Τσίτου απέσπασε βραβείο αντρικής ερμηνείας, βραβείο οικουμενικής επιτροπής και βραβείο επιτροπής Νέων στο φεστιβάλ του Λοκάρνο.

Inglourious Basterds

Ο Quentin Tarantino αποδεικνύει για άλλη μια φορά πως είναι μεγαλοφυής σκηνοθέτης.
Καταφέρνει με ένα εντελώς παρανοϊκό σενάριο να γυρίσει μια ταινία που σε καθηλώνει με τις ποιητικά πειστικές της σκηνές.
Η ταινία με τον επίτηδες ανορθόγραφο τίτλο "Άδωξοι Μπάσταρδη" ξεκινάει με πρώτο κεφάλαιο την ανακάλυψη κρυμμένων Εβραίων στο υπόγειο ενός αγροτόσπιτου στην κατεχόμενη Γαλλία από το διαβόητο τέρας των SS το συνταγματάρχη Hans Landa (Christoph Waltz) που υπερηφανεύεται για το παρατσούκλι του "κυνηγός Εβραίων".
Του γλιτώνει όμως μία Εβραιοπούλα, η Σωσάννα (Mélanie Laurent), την οποία ξαναβρίσκουμε αργότερα ως ιδιοκτήτρια ενός παριζιάνικού σινεμά, στο οποίο -ούτε λίγο ούτε πολύ- πρόκειται να μαζευτεί ολόκληρη η αφρόκρεμα του Ναζισμού με επικεφαλής τον ίδιο το Χίτλερ και τον Γκέμπελς για να παρακολουθήσουν μια προπαγανφιστική ταινία που υμνεί τα κατορθώματα ενός Γερμανού ελεύθερου σκοπευτή, ο οποίος όμως έχει ερωτευτεί τη Σωσάννα.
Οργανώνεται λοιπόν εκεί μια ανιστόρητη απόπειρα ανατίναξης ολόκληρου του σινεμά, που θα οδηγήσει σίγουρα στο τέλος του πολέμου ήδη απο τα τέλη του 1944 σώζοντας εκατομμύρια ζωές!!!
Η απόπειρα αυτή διοργανώνεται από δυο ομάδες που δε γνωρίζονται μεταξύ τους. Την Εβραιοπούλα ιδιοκτήτρια και το μαύρο φίλο της, και μια ομάδα αδίστακτων επίλεκτων Αμερικανών σαμποτέρ (υπό τη διοίκηση του υπολοχαγού Aldo Raine (Brad Pitt), που ήδη έχουν σκορπίσει τον τρόμο στις τάξεις του γερμανικού στρατού με τις αποτρόπαιες δολοφονίες που έχουν διαπράξει!!!
Ο τρομερός συνταγματάρχης & ο ελεύθερος σκοπευτής είναι βέβαια παρόντες στην παράσταση και μάλιστα καταφέρνουν να αποκαλύψουν τα σχέδια και των δύο συνομωτικών ομάδων, χωρίς όμως να αποτρέψουν το συγκλονιστικό πύρινο φινάλε...

Καταπληκτικές οι ερμηνείες ακόμη και των ηθοποιών που υποδύονται τους δεύτερους ρόλους.
Ο καλύτερος νομίζω, πάντως πως ήταν ο Christoph Waltz.

Η ΣΚΟΝΗ ΤΟΥ ΧΡΟΝΟΥ

ΤΗΕ DUST OF TIME

Δυστυχώς είδα καθυστερημένα και αυτήν την ταινία του Αγγελόπουλου.
Είναι μάλλον η χειρότερή του.
Ο άνθρωπος έχει σταματήσει αλλού, εμμένει σε διάφορα άχρηστα δήθεν αριστερά τσιτάτα, και.... τι άραγε προσπαθεί να πετύχει;
Όταν πια δεν έχεις να πεις απολύτως τίποτε, δε σε σώζουν ούτε η οικονομική υποστήριξη τεσσάρων-πέντε χωρών, ούτε οι καλοί ηθοποιοί όπως ο Μπρούνο Γκαντς και ο Γουίλεμ Νταφόε. (Είμαι σίγουρος πως θα έχουν μετανιώσε πικρά τη συνεργασία τους με τον Αγγελόπουλο.)
Σκηνοθετικά, το έργο δεν είπε απολύτως τίποτε καινούριο, εκτός σε όσους ψευτοκουλτουριάδηδες συνεχίζουν να βλέπουν κάτι ποιοτικό στα αργά γυρίσματα σκηνών με παντελώς άσκοπα περιφερόμενα άτομα, ή σκηνές δήθεν “ζωγραφικούς πίνακες” που δεν παραπέμπουν πουθενά.
Ανούσιες αναφορές σε σημαντικά γεγονότα του περασμένου αιώνα (θάνατος του Στάλιν, Έλληνες κομμουνιστές πρόσφυγες στην Τασκένδη, πτώση του τείχους του Βερολίνου), όλα πλίνθοι κέραμοι ατάκτως ερριμμένοι.
Σενάριο ανύπαρκτο.
Απορώ πώς εκτός από το σηνοθέτη χρειάστηκαν άλλοι δύο (ο Tonino Guerra και ο Petros Markaris)
για να το... ολοκληρώσουν!
Οι ηθοποιοί, στο χειρότερό τους εαυτό, αλλά 100% λόγω της παντελούς ανικανότητας του Αγγελόπουλου να τους αξιοποιήσει έστω και στο ελάχιστο.
Η Καραΐνδρου κάτι πήγε να προσφέρει στην ταινία με τη μουσική της συνεισφορά, αλλά φευ, τις ταινίες δεν τις βλάπουμε για τη μουσική τους, εκτός κι αν είναι ντοκιμντέρ για το Γούντστοκ.
Η σκόνη του χρόνου είναι πολύ ενδιαφέρον θέμα, και είναι δυνατόν να προσφέρει στο θεατή στιγμές συγκίνησης, αλλά σε κάποια άλλη ταινία όπου ο σκηνοθέτης να μπορέσει πρώτον να μας πείσει ότι έχει κάτι να πει, και στη συνέχεια να πετύχει να μας το δείξει κινηματογραφικά...

ANGELS AND DEMONS (ΟΙ ΙΛΟΥΜΙΝΑΤΟΙ)

Οι “Πεφωτισμένοι” είναι μια ακόμη ταινία βασισμένη σε μυθιστόρημα του
Dan Brown γραμμένο με την καλοδοκιμασμένη συνταγή που χαρίζει σίγουρη επιτυχία: ολίγον μυστήριο, ολίγες ιστορικές συνωμοσίες, ολίγοι ηρωισμοί, ανεξήγητες δολοφονίες και ένας αδίστακτος εγκληματίας στην υπηρεσία μιας μυστικής οργάνωσης. Και όλα αυτά με φόντο την εκλογή ενός νέου Πάπα!
Θα σωθεί άραγε η καθολική εκκλησία από τον τρομερό αυτό κίνδυνο;
Η επιστήμη θα συμμαχήσει τελικά με τη θρησκεία;
Ο γνωστός κι από την προηγούμενη ταινία καθηγητής συμβολογίας του Χάρβαρντ Robert Langdon, αναλαμβάνει και πάλι να λύσει το γρίφο καθοδηγώντας τις διωκτικές αρχές.
Εδώ όμως έχουμε και νέο, πιο σκοτεινό ήρωα.
Έναν παπά - πιλότο που οδηγεί ένα ελικόπτερο αρεκετά ψηλά ώστε να προκαλέσει την έκκρήξη της βόμβας αντιύλης αρκετά ψηλά για να σώσει το Βατικανό από την ολοκληρωτική καταστροφή!!!

Αν αντέξετε αυτό το εντελώς για γέλια ή για κλάματα σενάριο, το οποίο παρεμπιπτόντως βρίθει επιστημονικών λαθών, θα απολαύσετε τουλάχιστον μια εκδρομή στα αξιοθέατα της πανέμορφης Ρώμης.

Η ταινία γυρίστηκε μετά την επιτυχία της μεταφοράς του “Κώδικα Ντ Βίντσι” στη μεγάλη οθόνη, παρότι το βιβλίο “Ιλουμινάτοι” είχε γραφτεί τρία χρόνια πιο πριν.

Ο Tom Hanks μου φάνηκε αρκετά γερασμένος και επίπεδος, λες και βαριόταν να ξαναπαίξει τον ίδιο ρόλο του καθηγητή.
Αρκετά καλός ο Ewan McGregor στο ρόλο του δολοπλόκου παπά, μέτρια η πανέμορφη Ayelet Zurer στο ρόλο της ερευνήτριας του CERN που βοηθάει τον συμβολολόγο να βρουν το δολοφόνο.

Σκηνοθετικά η ταινία ήταν καλογυρισμένη, αλλά δύσκολα πιστευτή λόγω των υπερβολών του σεναρίου.

Two lovers (Δύο έρωτες)

Κατ΄ αρχάς η ελληνική μετάφραση μας μπερδεύει λίγο. Δεν είναι το ότι η λέξη lover στα αγγλικά δε σημαίνει έρωτας.
Ή μάλλον να το πούμε διαφορερικά. Η ίδια η πλοκή της ταινίας θα μας μπερδέψει. Για πόσους εραστές πρόκειται;
O Λέναρντ (Joaquin Phoenix), ένας περίεργος τύπος, γιος ιδιοκτήτη καθαριστήριου στη Νέα Υόρκη, αδυνατεί να ξεπεράσει τον έρωτά του για μια κοπέλα που είχε αρραβωνιαστεί, αλλά η οποία τον παράτησε αφού έμαθε πως για ιατρικούς λόγους δε θα έπρεπε να έκαναν μαζί παιδιά, και αποπειράται να αυτοκτονήσει.
Δεν τα καταφέρνει όμως, αλλάζει γνώμη και τελικά τον βγάζουν από τα παγωμένα νερά. Μόλις γυρίζει σπίτι, ο πατέρας του του ανακοινώνει πως του έχει κανονίσει ραντεβού με την κόρη επιχειρηματία που θα αγοράσει το καθαριστήριό τους. Η Σάντρα τον ερωτεύεται αμέσως, αλλά ο Λέναρντ συναντά τη Μισέλ, μια νεοφερμένη στην πολυκατοικία τους, η οποία είναι ναρκομανής και έχει σχέση με πάμπλουτο παντρεμένο κύριο, ο οποίος παρ΄ ότι είναι ξετρελαμένος μαζί της δεν αποφασίζει να χωρίσει ώστε να την αποκαταστήσει.
Πόσους έρωτες μετρήσατε;
Καλά, ούτε ο Λέναρντ δεν μπορεί να τους υπολογίσει.
Στο τέλος πάντως της ταινίας θα συμφωνήσετε ίσως μαζί μου πως η ταινία θα έπρεπε να είχε τον τίτλο “Καλύτερα το δίπορτο”!

Παρά το γεγονός που το σενάριο είναι αλλοπρόσαλο, ή κοινότυπο, ο James Gray σκηνοθετεί μια εξαιρετική ταινία, στην οποία απολαμβάνουμε έξοχες ερμηνείες ακόμη και από τους ηθοποιούς που υποδύονται τους δεύτερους ρόλους. Υπέροχη π.χ. η Isabella Rosselini στο ρόλο της πονεμένης μητέρας του Λέναρντ. Πολύ καλή επίσης η Vinessa Shaw στο ρόλο της Σάντρας.

Η πρόταση (The proposal)

Η σκληρή Margaret Tate (Sandra Bullock), διευθύντρια μεγάλου εκδοτικού οίκου της Νεας Υόρκης, αναγκάζεται να ζητήσει σε γάμο... το νεαρό γραμματέα της, Andrew Ρaxton (Ryan Reynolds), για να αποφύγει την απέλασή της από τη χώρα και να αποκτήσει άδεια εργασίας.
Το ζεύγος αναγκάζεται να ταξιδέψει στη μακρινή Sitka της Αλάσκας, για να γνωριστούν καλύτερα και να προετοιμαστούν για το διαγώνισμα που πρόκειται να υποστούν από τον κέρβερο του ειδικού γραφείου υπηκοοτήτων πριν τους δοθεί η άδεια γάμου.
Εκεί όμως ανακαλύπτουν πολλά μυστικά που δεν ήξεραν ο ένας για τον άλλον.
... Και ύστερα έρχεται ο έρωτας.

Καλοστημένη ταινία που σκηνοθέτησε η Anne Fletcher, με μια Sandra Bullock στο στοιχείο της!
Καλός και ο Ryan Reynolds στο δύσκολο ρόλο του άπειρου λογοτεχνικού κριτικού που θέλει να αποδείξει πως αξίζει κάτι από μόνος του.

Μια διασκεδαστική κωμωδία για τις σχέσεις εργασίας, το ανελέητο κυνήγι της καριέρας, την οικογένεια και τον έρωτα.
Ό,τι πρέπει για ένα αυγουστιάτικο βράδυ, ιδίως όταν την απολαμβάνεις σε καλοκαιρινό σινεμά στις Κυκλάδες.

Beyond a Reasonable Doubt

Το "ΠΕΡΑΝ ΠΑΣΗΣ ΥΠΟΨΙΑΣ" είναι σίγουρα μια αρκετά ενδιαφέρουσα αστυνομική ταινία με θέμα την αποκάλυψη των δολοπλοκιών του Martin Hunter (Michael Douglas), ενός επιτυχημένου εισαγγελέα, ο οποίος καταφέρνει να πετυχαίνει την καταδίκη όλων των "κακών" που βάζει στόχο... πλαστογραφώντας όμως όσα ενοχοποιητικά στοιχεία του λείπουν. Στο δρόμο του βρίσκεται ο ανερχόμενος αστέρας της δημοσιογραφίας C.J. Nicholas (Jesse Metcalfe) που αυτοενοχοποιείται επίτηδες ως δολοφόνος για να αποκαλύψει τις βρομιές του εισαγγελέα. Δυστυχώς όμως τα πράγματα δεν εξελίσσονται όπως θα ήθελε ο C.J. Nicholas και καταλήγει σε κελί θανατοποινίτη! Βέβαια, υπάρχει και αίσθημα. Η Ella Crystal (Amber Tamblyn) , βοηθός του εισαγγελέα, ερωτεύεται παράφορα τον νεαρό δημοσιογράφο και διακινδυνεύει την ίδια της τη ζωή για να του σώσει τη ζωή.

Σίγουρα μια καλογυρισμένη ταινία σε σκηνοθεσία του Peter Hyams, ο οποίος υπογράφει και το σενάριο, βασιζόμενος όμως στο αρχικό σενάριο του Douglas Morrow της αρχικής ταινίας του Fritz Lang του 1956.

Ο Michael Douglas σε ένα επίπεδο και πολύ προβλέψιμο παίξιμο, παρότι γίνεται πειστικός ως αδίστακτος καριερίστας δικαστικός. Του πάει το "μαφιόζικο" στιλ, αλλά τίποτε παραπέρα.
Το ζευγάρι των νεαρών πρωταγωνιστών μάλλον θαμπώνουν περισσότερο λόγω της εξαιρετικής τους γοητείας.
Μου άρεσε πολύ ο ORLANDO JONES στο δεύτερο ρόλο του επιθεωρητή Bill Nickerson που ερευνά την υπόθεση δολοφονίας στην οποία εμπλέκεται ο πρωταγωνιστής δημοσιογράφος.

DIE WELLE ΤΟ ΚΥΜΑ

Ξαναείδα σε DVD τη γερμανική ταινία ΤΟ ΚΥΜΑ (DIE WELLE) που είχε προβληθεί στους κινηματογράφους το χειμώνα.
Όπως και άλλες ταινίες της εταιρίας CONSTANTIN (1) (Το όνομα του Ρόδου, Tο σπίτι των πνευμάτων, Η πτώση) πρόκειται για εκπληκτική ταινία.
Το θέμα της είναι ένα ψυχολογικό πείραμα που διεξάγει ένας καθηγητής ιστορίας στο λύκειο Marie-Curie Gymnasium στο γερμανικό κρατίδιο του Βραδεμβούργου. Τίθεται το ερώτημα «Μπορεί στη σημερινή Γερμανία να επαναληφθεί η τραγωδία του τρίτου Ράιχ με τη συναίνεση του λαού;» και οι μαθητές βαριεστημένοι απαντούν πως φυσικά δεν είναι δυνατόν. Όμως ο καθηγητής τους προσκαλεί να πάρουν μέρος σε ένα πείραμα με το όνομα «Το κύμα» όπου ουσιαστικά γίνεται μια προσομοίωση των συνθηκών επικράτησης των Ναζί τις δεκαετίες 1920 & 1930, με «παίχτες» τους ίδιους τους μαθητές στο ρόλο του λαού και τον καθηγητή στο ρόλο του μεγάλου ηγέτη-δικτάτορα.
Το αποτέλεσμα είναι εντελώς απρόσμενο. Οι μαθητές όχι μόνον συμμετέχουν μαζικά, αλλά και δείχνουν να τους αρέσουν οι συνθήκες ενός απολυταρχικού καθεστώτος. Ο φασισμός γίνεται αποδεκτός και… φαίνεται πως έχει μάλιστα «θετικά» αποτελέσματα από την άποψη της συμμετοχής των εκπαιδευομένων στο μάθημα!
Πολύ γρήγορα (σε πέντε μόλις ημέρες) η κατάσταση ξεφεύγει από κάθε έλεγχο, ξεσπούν συγκρούσεις μεταξύ των μελών του κινήματος και των αντιφρονούντων, οι μαθητές καταδίδουν ο ένας τον άλλο και το τέλος είναι αιματηρό…
Το ακόμη πιο περίεργο είναι ότι το πείραμα αυτό δεν είναι απλώς μια φανταστική ιστορία που χρησιμοποίησε ο σκηνοθέτης Denis Gansel για να φτιάξει μια συναρπαστική ταινία.

Πρόκειται για πραγματικό συμβάν (2,3,4), ένα ψυχολογικό-κοινωνικό πείραμα που δοκίμασε ο καθηγητής ιστορίας Ron Jones το 1967 με μια τάξη του στο λύκειο Cubberley Senior High School στο Palo Alto της Καλιφόρνιας.
Διήρκεσε πέντε ημέρες, όπου οι συμμετέχοντες μαθητές εκπαιδεύτηκαν με στρατιωτική πειθαρχία στις φαινομενικά ορθές αρχές της:
Πειθαρχίας
Συντροφικότητας
Έμπρακτης συμμετοχής
Υπερηφάνειας &
Κατανόησης.
Πίσω όμως από τη βιτρίνα της ισότητας και του πνεύματος αλληλοβοήθειας μεταξύ των μελών κρυβόταν η ισοπέδωση σε κανόνες που επιβλήθηκαν αυθαίρετα από το μεγάλο αρχηγό, οι δε πάσης φύσεως αντιφρονούντες τρομοκρατούνταν ή εξοβελίζονταν.
Στο τέλος δημιουργήθηκε ένα δίκτυο καταδοτών μαθητών που κάρφωναν οποιοδήποτε «σύντροφό» τους υπόπιπτε στο παραμικρό παράπτωμα (μη υπακοή στους επιβληθέντες κανόνες).
Υπήρχαν σωματοφύλακες του μεγάλου αρχηγού, ο οποίος πληροφορείτο οποιαδήποτε απόπειρα ανυπακοής και την κατέπνιγε στη γέννησή της.
Κανείς δεν μπορούσε να ξεφύγει από το σύστημα.
Ευτυχώς, στο πραγματικό πείραμα, ο καθηγητής Ron Jones συγκέντρωσε τους μαθητές σε μια υποτιθέμενη μυστική ιδρυτική συνάντηση του παναμερικανικού κινήματος «Το τρίτο κύμα» και τους αποκάλυψε πως
επρόκειτο απλώς για πείραμα (στα πλαίσια του μαθήματος) για να καταλάβουν οι μαθητές πόσο εύκολο είναι να πέσουν στα δίχτυα ενός λαϊκίστικου ολοκληρωτικού συστήματος.
Όπως δήλωσε ένας από τους μαθητές που είχαν πάρει μέρος συνειδητοποιώντας τι πραγματικά τους συνέβη:
«Ο φασισμός έχει πάντοτε πιθανότητες να επικρατήσει, επειδή είναι ένα τόσο απλό σύστημα , ο δε κόσμος είναι ιδιαίτερα απελπισμένος από το εκάστοτε υπάρχον δημοκρατικό καθεστώς. Οι άνθρωποι χάνουν τις δουλειές τους, την αξιοπρέπειά τους, την αίσθηση πως κάτι αξίζουν, και τότε εμφανίζεται ένας σωτήρας που τους πείθει πως έχει τη λύση σε όλα τα προβλήματα...»




1 http://www.constantin-film.de/1/home/
2 http://libcom.org/history/remembering-third-wave-leslie-weinfield
3 http://www.ronjoneswriter.com/
4 http://libcom.org/history/the-third-wave-1967-account-ron-jones

Milk

Μια καθαρόαιμη πολιτική ταινία που σκηνοθέτησε ο Gus Van Sant, επίτηδες σαν κολάζ από ρεπορτάζ για ιστορικό ντοκιμαντέρ.
Η ταινία καταγράφει τις κυριότερες στιγμές στην πολιτική καριέρα του Αμερικανοεβραίου μαθηματικού εκπαιδευτικού, αναλυτή χρηματιστηριακών μετοχών και ακτιβιστή Harvey Bernard Milk (22/5/1930 – 27/11/ 1978), από τα τεσαρακοστά του γενέθλια μέχρι τη δολοφονία του οκτώ χρόνια αργότερα. Ο Μιλκ ακολούθησε το μεταναστευτικό ρεύμα των ομοφυλόφιλων προς την Καλοφόρνια, και συγκεκριμένα στη συνοικία Castro District το 1972, οπότε και πρωτοενδιαφέρθηκε για την πολιτική, βάζοντας υποψηφιότητα για μια θέση στο συμβούλιο εποπτών του Σαν Φρανσίσκο. Πέτυχε μετά από επίμονο αγώνα την τρίτη φορά, το 1977, αλλά υπηρέτησε μόνον έντεκα μήνες διότι δολοφονήθηκε μαζί με το δήμαρχο George Moscone από έναν άλλο εκλεγμένο επόπτη που είχε μόλις παραιτηθεί.

Ο Sean Penn είναι συγκλονιστικός στο ρόλο του Μιλκ, και αποδεικνύει για άλλη μια φορά πόσο εξαιρετικός ηθοποιός είναι.
Όσοι ενδιαφέρονται για τη νεότερη αμερικάνικη ιστορία και το κίνημα των πολιτικών δικαιωμάτων δεν πρέπει να χάσουν αυτήν την ταινία.

Το κείμενο του περίφημου λόγου του Harvey Bernard Milk "Hope Speech", την ημέρα Ελευθερίας των Ομοφυλόφιλων, το καλοκαίρι του 1978, λίγους μήνες πριν τη δολοφονία του,
στην ιστοσελίδα της Dana Roc
http://www.danaroc.com/guests_harveymilk_122208.html

Last Chance Harvey

Είναι όντως η τελευταία ευκαιρία για τον Χάρβι (Dustin Hoffman).
Εβδομηντάρης πια, χάνει τη δουλειά του, πάσχει από αρρυθμία, είναι χρόνια χωρισμένος, και για κερασάκι στην τούρτα, στο γάμο της μονάκριβης κόρης του, μαθαίνει πως θα τη συνοδέψει στο γαμπρό ο θετός της πατέρας και όχι αυτός!
Η ελπίδα όμως πεθαίνει τελευταία.
Στο Λονδίνο που πηγαίνει για το γάμο, συναντάει τυχαία μια ώριμη γυναίκα (Emma Thompson) που επίσης δεν έχει καταφέρει πολλά πράγματα στη ζωή της στον αισθηματικό τομέα και ασχολείται εκτός από τη δουλειά κυρίως με την νευρωτική μητέρα της (Eileen Atkins).
Δειλά-δειλά αρχίζει ένα φλερτ που καταλήγει...
Μια ταινία που σκηνοθέτησε ο νεαρός σκηνοθέτης Joel Hopkins, ο οποίος υπογράφει και το σενάριο.
Αν η πλοκή σας φαίνεται κάπως απλοϊκή ή κοινότυπη, θα ανταμειφθείτε πάντως από τις έξοχες ερνημείες των πρωταγωνιστών που καταφέρνουν να αποδώσουν τις συγκινησιακά φορτισμένες σκηνές της ταινίας.

The Hangover

Αποφύγετε τον καύσωνα, μπείτε σ' ένα κλιματιζόμενο σινεμά και μην τυχόν χάσετε αυτή την θεότρελη κωμωδία.
Τρεις ετερόκλητοι φίλοι (ένας συντηρητικός οδοντίατρος, ένας τρελιάρης δάσκαλος και ένας εκτός τόπου και χρόνου αποτυχημένος) αποφασίζουν να πάνε για τρέλες στο Λας Βέγκας τον αγαπημένο τους Νταγκ μια μόλις μέρα πριν το γάμο του. Όταν όμως ξυπνάνε το επόμενο πρωί βρίσκουν στην πανάκριβη σουίτα τους στο μοναδικό Caesar's Palace έναν καναπέ που βγάζει καπνούς, μια κότα, μια τεράστια τίγρη και... ένα μωρό, αλλά πουθενά τον μέλλοντα γαμπρό! Και δεν έχουν και πολλές ώρες καιρό για να τον ξαναφέρουν πίσω στην Καλιφόρνια όπου παντρεύεται...
Μια ταινία για τη φιλία, το γάμο, την αληθινή αγάπη... και το τι πρέπει να αποφεύγεις σ' αυτήν τη ζωή.

Η εξαιρετική σκηνοθεσία του Todd Phillips και το πανέξυπνο σενάριο των Jon Lucas & Scott Moore πετυχαίνουν να στήσουν μια υπέροχη κωμωδία που παρά τις εξωφρενικές εναλλαγές της και τα απρόοπτα καταφέρνει να γίνεται απολύτως πιστευτή.
Το καλύτερο παίξιμο πάντως είναι του Zach Galifianakis στο ρόλο του ανισόρροπου και προβληματικού Alan (του αδελφού της μελλοντικής νύφης).

MON COLONEL

Τελικά ευτυχώς που υπάρχουν και τα βιντεάδικα.
Κάποιες ταινίες που δεν προλαβαίνεις να χαρείς στη μεγάλη οθόνη, τουλάχιστον τις βλέπεις στη μικρή.
Μια ωραία γαλλική πολιτική ταινία του 2006 που σκηνοθέτησε ο Laurent Herbiet πάνω σενάριο των Κώστα Γαβρά & Jean-Claude Grumberg βασισμένο στο μυθιστόρημα του Francis Zamponi.
Ξεκινάει σαν αστυνομική με τη δολοφονία ενός απόστρατου συνταγματάρχη είχε υπηρετήσει τον καιρό της αποικιοκρατίας στην Αλγερία. Φυσικά η αστυνομία αναζητά το δολοφόνο του και άθελά της ξετυλίγει ένα μπλεγμένο κουβάρι που μας οδηγεί στις αποτρόπαιες πράξεις του συνταγματάρχη Duplan όταν ήταν διοικητής μιας περιοχής στην Αλγερία τη δεκαετία του 1950. Όλες οι αποκαλύψεις γίνονται από το ημερολόγιο του νεαρού υπολοχαγού Guy Rossi ο οποίος φερόταν ότι είχε σκοτωθεί σε μάχη το 1957.
Ένα κρυμμένο μήνυμα όμως μέσα στο ημερολόγιο φανερώνει πολλά για το ρόλο της συγκεκριμένης μονάδας του γαλλικού στρατού...
Μια ταινία που κρατά αμείωτο το ενδιαφέρον του θεατή μέχρι το τελευταίο λεπτό, η οποία θα ενθουσιάσει σίγουρα τους φίλους του πολιτικού σινεμά.

Public Enemies

O “Δημόσιος κίνδυνος” είναι μια τυπική γκανγκστερική ταινία με θέμα τον
John Dillinger το διάσημο ληστή τραπεζών της δεκατίας του 30 στις ΗΠΑ, τον ονομαζόμενο και “λαγό” (Jackrabbit ) λόγω της φοβερής του ικανότητας να ξεγλιστράει από την αστυνομία και να δραπτεύει από φυλακές.
Η “καριέρα” του όμως (ιδίως όσο ο αριθμός των φόνων ασυνομικών ανέβαινε) ουσιαστικά βοήθησε τις διωκτικές αρχές διότι έκανε επιτακτική την ανάγκη της οικονομικής ενίσχυσης του FBI. Ο ειδικός πράκτορας
Melvin Purvis ανέλαβε την ευθύνη του γραφείου καταδίωξης του δημόσιου κινδύνου Ντίλιντζερ και μετά από μακρόχρονη καταδίωξη κατάφερε να τον εξοντώσει (αφού προηγουμένως είχε εξαρθρωθεί ολόκληρη ησπείρα του). Τον Ντίλιντζερ τον κάρφωσε στο FBI μια γνωστή του Ρουμάνα πόρνη που φοβόταν πως θα απελαθεί, αν δε συνεργαζόταν με το γραφείο ομοσπονδιακών ερευνών.ll;a
Η ταινία προσπαθεί να θίξει και κάποια πολιτικά θέματα (διαφθορά αστυνομίας, διασυνδέσεις του οργανωμένου εγκλήματος, οικονομική ενίσχυση του FBI) αλλά μόνον περιθωριακά. Ο στόχος του σκηνοθέτη είναι μια ταινία καταιγιστικής δράσης.
Η σκηνοθεσία είναι του Michael Mann που φτιάχνει ένα πολύ πειστικό ντοκουμενταρίστικο έργο, με πολύ όμως πιστολίδι, καταδιώξεις, αποδράσεις, ληστείες κτλ. που θα αρέσουν στους λάτρεις του είδους αυτού των ταινιών. Σε καμία όμως περίπτωση δεν πρόκειται για κάποια σπουδαία ταινία, παρά το ότι σκηνοθετικά στέκει καλά.
Το γεγονός πάντως ότι έχουν γυριστεί έξι ταινίες με θέμα τον Ντίλιντζερ πριν από τη φετινή λέει κάποια πραγματα για την εμμονή των Αμερικανών με τους “αστικούς μύθους” τους.

Ο Johnny Depp στο ρόλο του αρχιληστή Ντίλιντζερ,
ο Christian Baleστο ρόλο του πράκτορα Πέρβις
και η Marion Cotillard στο ρόλο της φίλης του γκάνγκστερ
παίζουν πολύ καλά, όσο και... όλοι οι υπόλοιποι “γορίλες” αστυνομικοί ή παράνομοι.

Valkyrie

Ξανάδα σε βίντεο την ταινία «Επιχείρηση Βαλκυρία» με πρωταγωνιστή τον Tom Cruise στο ρόλο του περίφημου ευπατρίδη Γερμανού αξιωματικού που ήταν υπεύθυνος για την πιο σοβαρή απόπειρα εναντίον του Χίτλερ την 20 Ιουλίου 1944.
Το εγχείρημα ξεκίνησε με την απόπειρα δολοφονίας του δικτάτορα μέσα στο στο μπούνκερ «Φωλιά του Λύκου» (Wolfsschanze) στην Ανατολική Πρωσία, το αρχηγείο απ΄ όπου παρακολουθούσε τις επιχειρήσεις στο ανατολικό μέτωπο. Η βόμβα που τοποθέτησε ο συνταγματάρχης Claus Schenk Graf von Stauffenberg [1907-1944], εξερράγη αλλά ο Χίτλερ γλίτωσε ως εκ θαύματος. Στο Βερολίνο ξεκίνησε μετά από λίγο η εφαρμογή του σχεδίου Operation Walküre, σύμφωνα με το οποίο ο εφεδρικός στρατός (Ersatzheer) επρόκειτο να συλλάβει όλα τα στελέχη του ναζιστικού καθεστώτος και να αδρανοποιήσει τα SS, ώστε ο στρατός να στηρίξει μια νέα εθνική κυβέρνηση που θα οδηγούσε στην άμεση κατάπαυση του πολέμου. Δυστυχώς, λόγω του γεγονότος ότι επέζησε ο Χίτλερ, το πραξικόπημα απέτυχε και όλοι οι συμμετέχοντες πολιτικοί και στρατιωτικοί εκτελέστηκαν μετά από μια δίκη - οπερέτα. Ο πόλεμος συνεχίστηκε για εννέα ακόμη μήνες και στοίχισε σε όλην την Ευρώπη και ιδιαίτερα στη Γερμανία αμέτρητους νεκρούς οδηγώντας την στην ολοκληρωτική καταστροφή και τελικά στην άνευ όρων παράδοση.
Η ταινία αφηγείται με πολύ ζωντανό τρόπο τα ιστορικά γεγονότα (1,3,4,5,6,7, 8) και οι λάτρεις των ιστορικών ταινιών πραγματικά θα την απολαύσουν.
Οι Βαλκυρίες, ήταν κατά τη σκανδιναβική μυθολογία οι γυναίκες ακόλουθοι του Όντιν (2), οι οποίες αποφάσιζαν την έκβαση της μάχης και διάλεγαν ποιοι από τους πιο γενναίους πολεμιστές θα πεθάνουν
και θα μεταβούν στη Βαλάλα ή στο Σέσρουμνιρ για να πάρουν μέρος στο συμπόσιο των ηρώων.


βιβλιογραφία:
1 http://de.wikipedia.org/wiki/Attentat_vom_20._Juli_1944
2 Philip, N. (1997) Μύθοι απ' όλον τον κόσμο. Αθήνα: Ερευνητές
3 Michaelis, H. et al (1983) Der Zweite Weltkrieg. Bilder, Daten, Dokumente. Muenchen: Bertelsmann Verlag
4 Gruchmann, L. (1982) Der Zweite Weltkrieg. Muenchen: Deutscher Taschenbuch Verlag
5 Hofer, W. (ed.) (1982) Der Nationalsozialismus. Dokumente 1933-1945. Franfurt am Main: Fischer Taschenbuch Verlag
6 Bullock, A. (1998) Hitler and Stalin. Parallel lives. London: Fontana Press
7 Fest, J. (1979) The face of the Third Reich. London Penguin
8 Kershaw, I. (2001) Hitler. 1936-1945 Nemesis. London: Penguin

The Curious Case of Benjamin Button

Ευτυχώς που υπάρχουν και τα βιντεάδικα.
Μια πολυδιαφημισμένη ταινία που μου ξέφυγε τον περασμένο χειμώνα, αλλά ήθελα οπωσδήποτε να δω, κυρίως γιατί είναι βασισμένη στο ομώνυμο διήγημα του F. Scott Fitzgerald.
Βέβαια το σενάριο δεν ακολουθεί πιστά το διήγημα, αλλά η δουλειά των σεναριογράφων
Eric Roth & Robin Swicord (να εκμοντερνήσουν την ιστορία για να γίνει πιο πιστευτή)
δεν είναι άσχημη.
Φευ, το πρόβλημα έγκειται αλλού.
Τρεις ώρες ταινία, γίνεται υπερβολικά κουραστική!
100% ευθύνεται ο σκηνοθέτης Dave Fincher, που δεν έχει στη φιλμογραφία του
και καμιά σπουδαία ταινία βέβαια.
http://www.imdb.com/name/nm0000399/
Κρίμα, γιατί είναι αξιόλογο έργο, κατά τα άλλα.
Το παίξιμο του πρωταγωνιστή Brad Pitt είναι επίπεδο,
αλλά η συμπρωταγωνίστριά του Cate Blanchett
είναι ευτυχώς πολύ εκφραστική.
Σε όσους αρέσουν οι ταινίες φαντασίας με ολίγη δόση μελό
(πρόκειται για τη βιογραφία ενός ατόμου που γεννιέται... γέρος και όσο παιρνάει ο καιρός... μικραίνει!)
θα τη βρουν αρκετά ενδιαφέρουσα.

CORALINE ΤΟ ΣΠΙΤΙ ΣΤΗΝ ΟΜΙΧΛΗ

Ένα υπέροχο παραμύθι (βασισμένο στο βιβλίο του Neil Gaiman)
με πρωταγωνίστρια ένα κοριτσάκι, την Κόραλιν, που επιχειρεί να ξεφύγει από τον κόσμο της μοναξιάς της δοκιμάζοντας το άγνωστο.
Η πόρτα όμως που ανοίγει κρύβει πολλά μυστικά...
Μια αλληγορία για την πραγματική αγάπη που δεν πρέπει να χάσετε,
μια μοντέρνα Χάνσελ και Γκρέτελ,
με ε κ π λ η κ τ ι κ ά
κινούμενα σχέδια.
Η σκονοθεσία είναι του Henry Selick, αλλά σ΄ αυτή την ταινία οι πραγματικοί καλλίτέχνες είναι οι σκιτσογράφοι και οι τεχνικοί των κινουμένων σχεδιών.

Güz sancisi

Güz sancisi ή στα ελληνικά "Πληγές του φθινοπώρου" της Τουρκάλας σκηνοθέτιδας Tomris Giritlioglu
βασισμένη στο μυθιστόρημα του Τούρκου πολιτικού Yilmaz Karakoyunlu.

Η υπόθεση είναι πολύ ενδιαφέρουσα.
Ο Μπεχτσέτ, άνας άβουλος νεαρός φοιτητής, υποχείριο του ακροδεξιού πατέρα του, είναι μέλος ακροδεξιάς οργάνωσης και προαλείφεται για γαμπρός αρχηγού παρακρατικής τρομοκρατικής ομάδας.
Πρόκειται για άτομο τυχάρπαστο και ουσιαστικά ανίδεο που παίζει το ρόλο μαριονέτας στα χέρια επιτήδειων πολιτικών. Δε διστάζει να καταδώσει αριστερούς συμφοιτητές του και καταλήγει να δει τον αριστερό φίλο του Σουάτ να δολοφονείται μπροστά στα μάτια του από μέλη της ακροδεξιάς οργάνωσης που ανήκει και ο ίδιος! Η αντίδραση του ανούσια. Απλώς καταγγέλει ανωνύμως τη δολοφονία στην αστυνομία , η οποία βέβαια και δεν κάνει απολύτως τίποτε συγκαλύπτοντας τους τραμπούκους.
Ακόμη και η αρραβωνιαστικιά του, η Νεμίκα, κόρη του αρχηγού της παρακρατικής ομάδας, τον σιχαίνεται και του δηλώνει κατάμουτρα πως διαλύει τον αρραβώνα.
Εν τω μεταξύ ο Μπεχτσέτ έχει ξετρελαθεί από τα κάλη Ελληνίδας πόρνης που μένει ακριβώς απέναντι από το διαμέρισμά του και την οποία κρυφοκυτάζει πίσω από τις κουρτίνες, αλλά δεν τολμά φυσικά να μιλήσει γι' αυτό στην αρραβωνιαστικιά του και να ξεκαθαρίσει την κατάσταση.
Ακόμη και η νεαρότατη πόρνη, η Ελένη, τολμάει να αποδεσμευτεί από τα νύχια της γιαγιάς της που την εξωθεί στην πορνεία, και καταφεύγει στο διαμέρισμα του Μπεχτσέτ, ο οποίος όμως την παρατάει για να συναντήσει τον πατέρα του που κατέφθασε από την επαρχία για να τον μαζέψει να μην τριγυρνάει με μια πόρνη Ελληνίδα!
Είναι όμως η ημέρα που ξεσπάει το καλά οργανωμένο πογκρόμ εθνοκάθαρσης εναντίον των Ρωμιών της Πόλης από το μαινόμενο τουρκικό όχλο...
Ακόμη και ο αρχηγός των τρομοκρατικών βλέπει πως η κατάσταση ξεφεύγει από κάθε έλεγχο και τηλεφωνεί σε κάποιον εκπρόσωπο του βαθέως κράτους της Τουρκίας, εκλιπαρώντας την επέμβαση του στρατού!
Έτσι τελικά ο Μπεχτσέτ προδίδει στην ουσία και την αρραβωνιστικιά του και την αγαπημένη του, αδυνατώντας να υψώσει το ανάστημά του σε οποιονήποτε αντίπαλο.
Πολύ καλές οι ερμηνείες των ηθοποιών, η δε σκηνοθεσία αναπαριστά πειστικότατα τα γεγονότα, τόσο τα πολιτικά όσο και της ερωτικής ιστορίας.
Οι Τούρκοι φαίνεται πως αποφάσισαν να δουν κατάματα την πρόσφατη ιστορία τους και να σχοληθούν με δύσκολα θέματα όπως η εθνοκάθαρση του ελληνικού στοιχείου στην Κωνσταντινούπολη.
Στη φωτογραφία, η πανέμορφη Beren Saat, η οποία υποδύεται εξαιρετικά το ρόλο της Ελένης.

STAR TREK

Πού να φανταζόμουνα όταν προτοέβλεπα τα επισόδεια της αυθεντικής σειράς "Ταξίδι στ' αστέρια"
στη χουντική τηλεόραση στα τέλη της δεκαετίας του 60, πως μετά από σαράντα χρόνια θα έβγαινα από το σινεμά με ένα μαγικό μαραφέτι επικοινωνίας στα χέρια μου παρόμοιο με του θρυλικού κυβερνήτη Κερκ!
Κι όμως πολλά από τα τεχνολογικά επιτεύγματα που προανήγγειλε η περίφημη αυτή σειρά επιστημονικής φαντασίας τελικά έγιναν πραγματικότητα πολύ πιο γρήγορα απ' ότι φανταζόμασταν τότε: κινητά τηλέφωνα, υπερυπολογιστές, ηλεκτρονική εγκυκλοπαίδεια που σου απαντά άμεσα σχεδόν κάθε σου ερώτημα, διαστημόπλοια που τουλάχιστον θα έφταναν μέχρι τον Άρη (φευ ακόμη μη επανδρωμένα!)

Όσο για τη νέα ταινία, όσοι από τους παλιούς λάτρεις του είδους τη δουν, δεν νομίζω πως θα απογοητευτούν.
Το διαστημόπλοιο Έντερπραϊζ είναι μια τεχνολογική κούκλα, ο κυβερνήτης Τζέϊμζ Κερκ, φτυστός γιος του πατέρα του, κάπως πιο τρελούτσικα τολμηρός, ο δε νέος Σποκ, ένας πολύ πιο γλυκός Βουλκάνιος που παρά την κατά το ήμισυ γήινη καταγωγή του παραμένει τέρας λογικής, μια κούκλα Ουχούρα υπεύθυνη τηλεπικοινωνιών, ένας πιτσιρικάς Τσέχοφ πηδαλιούχος, ένας ριψοκίνδυνος γιατρός Μακόι και ένας θεότρελος μηχανικός Σκότι ... που φυσικά καταφέρνει να υπερνικήσει ακόμη και την αδυσώπητη έλξη μιας απειλητικής για το σκάφος μαύρης τρύπας.
Φυσικά υπάρχουν και οι κακοί Ρωμύλιοι με αρχηγό τον Νέρωνα, που σκοπεύουν να καταστρέψουν με το φοβερό τους τρυπάνι αντιύλης κάθε πλανήτη της Ομοσπονδίας, ξεκινώντας από τον πλανήτη Βούλκαν!
Βρίσκονται όμως αντιμέτωποι με τον Κερκ και τον Σποκ που καταφέρνουν να διακτινιστούν μέσα στο εχθρικό σκάφος... και καταλαβαίνετε τι επακολουθεί!
Αν μάλιστα υπολογίσετε πως εκτός από ταξίδι στ´ αστέρια έχουμε επίσης και ταξίδι στο χρόνο, με εμφάνιση του αυθεντικού Σποκ που συμβουλεύει... τον νεώτερο εαυτό του, τα πράγματα γίνονται πιο περίπλοκα.

Όσο για το σκηνοθέτη J.J. Abrams, που έχει κάνει προηγούμενα το "Επικίνδυνες αποστολές 3", είναι δημιουργός διάφορων εμπορικότατων τηλεοπτικών σειρών όπως το Lost, και έχει γράψει το σενάριο για τις ταινίες "Σχετικά με τον Χένρι", "Για πάντα νέος", και "Αρμαγεδών", σίγουρα ξέρει να φτιάχνει περιπέτειες με καταιγιστικό ρυθμό δράσης που πραγματικά σε καθηλώνει.