Η ΣΚΟΝΗ ΤΟΥ ΧΡΟΝΟΥ

ΤΗΕ DUST OF TIME

Δυστυχώς είδα καθυστερημένα και αυτήν την ταινία του Αγγελόπουλου.
Είναι μάλλον η χειρότερή του.
Ο άνθρωπος έχει σταματήσει αλλού, εμμένει σε διάφορα άχρηστα δήθεν αριστερά τσιτάτα, και.... τι άραγε προσπαθεί να πετύχει;
Όταν πια δεν έχεις να πεις απολύτως τίποτε, δε σε σώζουν ούτε η οικονομική υποστήριξη τεσσάρων-πέντε χωρών, ούτε οι καλοί ηθοποιοί όπως ο Μπρούνο Γκαντς και ο Γουίλεμ Νταφόε. (Είμαι σίγουρος πως θα έχουν μετανιώσε πικρά τη συνεργασία τους με τον Αγγελόπουλο.)
Σκηνοθετικά, το έργο δεν είπε απολύτως τίποτε καινούριο, εκτός σε όσους ψευτοκουλτουριάδηδες συνεχίζουν να βλέπουν κάτι ποιοτικό στα αργά γυρίσματα σκηνών με παντελώς άσκοπα περιφερόμενα άτομα, ή σκηνές δήθεν “ζωγραφικούς πίνακες” που δεν παραπέμπουν πουθενά.
Ανούσιες αναφορές σε σημαντικά γεγονότα του περασμένου αιώνα (θάνατος του Στάλιν, Έλληνες κομμουνιστές πρόσφυγες στην Τασκένδη, πτώση του τείχους του Βερολίνου), όλα πλίνθοι κέραμοι ατάκτως ερριμμένοι.
Σενάριο ανύπαρκτο.
Απορώ πώς εκτός από το σηνοθέτη χρειάστηκαν άλλοι δύο (ο Tonino Guerra και ο Petros Markaris)
για να το... ολοκληρώσουν!
Οι ηθοποιοί, στο χειρότερό τους εαυτό, αλλά 100% λόγω της παντελούς ανικανότητας του Αγγελόπουλου να τους αξιοποιήσει έστω και στο ελάχιστο.
Η Καραΐνδρου κάτι πήγε να προσφέρει στην ταινία με τη μουσική της συνεισφορά, αλλά φευ, τις ταινίες δεν τις βλάπουμε για τη μουσική τους, εκτός κι αν είναι ντοκιμντέρ για το Γούντστοκ.
Η σκόνη του χρόνου είναι πολύ ενδιαφέρον θέμα, και είναι δυνατόν να προσφέρει στο θεατή στιγμές συγκίνησης, αλλά σε κάποια άλλη ταινία όπου ο σκηνοθέτης να μπορέσει πρώτον να μας πείσει ότι έχει κάτι να πει, και στη συνέχεια να πετύχει να μας το δείξει κινηματογραφικά...