Μια αριστουργηματική ιρανική ταινία σε σκηνοθεσία του Asghar Farhadi.
Μια παρέα ζευγαριών μεσαίας τάξης από την Τεχεράνη αποφασίζουν να περάσουν ένα σαββατοκύριακο κοντά στη θάλασσα.
Ανάμεσά τους η Έλη, η δασκάλα της κόρης ενός από τα ζευγάρια, την οποία θέλουν να γνωρίσουν στο φίλο τους Άχμεντ, που ήρθε για λίγες ημέρες από τη Γερμανία μετά το χωρισμό του.
Πειράγματα, μεζεδάκια, τσιφτετέλια, καθόλου αλκοόλ, όλες με τσεμπέρια, τυπικές σκηνές από την κοινωνία στο θεοκρατικό Ιράν.
Και ενώ όλα κυλούν όμορφα, οι μαμάδες δροντίζουν το σπίτι και μαγειρεύουν, οι άντρες παίζουν στην αυλή, η Έλη προσέχει τα μικρά παιδιά δείχνοντάς τους πώς να πετούν χαρταετό.
Και ξαφνικά η ειδυλλιακή σκηνή γίνεται κομμάτια.
Ο μικρός πέφτει στην επικίνδυνη από ρεύματα θάλασσα και η αδελφή του τρέχει να ειδοποιήσει τους άντρες. Πανικός. Με τα χίλια ζόρια γλιτώνουν το αγοράκι από βέβαιο πνιγμό, αλλά πού άραγε βρίσκεται η Έλη;
Έπεσε να σώσει το μικρό ή εξαφανίστηκε χωρίς να την δει κανένας;
Σε λίγο καταφθάνει και η αστυνομία, ζητά εξηγήσεις, όμως ξέρουν τόσα λίγα για την Έλη...
Και τότε, ο ένας αρχίζει να κατηγορεί τον άλλο για το τρομερό συμβάν.
Γιατί να καλέσουν μιαν άγνωστη στην παρέα τους, η οποία μάλιστα αποδεικνύεται πως είναι αρραβωνιασμένη;
Πώς θα απολογηθούν τώρα στους δικούς της;
Ανίκανοι να αντιδράσουν σωστά, αρχίζουν τις αλληλοκατηγορίες.
Μια αφάνταστα ρεαλιστική ταινία, χωρίς ίχνος πολιτικές προεκτάσεις, που δεν πρέπει να χάσετε.
Ακόμη γελάω με κάποια κριτική που διάβασα τις προάλλες σε ελληνικό έντυπο, η οποία ερμηνεύει την υπέροχη τελική σκηνή που οι άντρες της παρέας προσπαθούν μάταια να ξεκολλήσουν ένα από τα αυτοκίνητα της παρέας από την άμμο, ως παραλληλισμό με την προσπάθεια του ιρανικού λαού να ξεκολλήσει από τη μουλάδικη απολυταρχία.
Εκτός από την πολιτική, υπάρχουν όμως και σκηνοθέτες που προτιμούν να ασχολούνται με τις πολύ πιο ενδιαφέρουσες ανθρώπινες σχέσεις.
Ευτυχώς.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου