Αναζήτηση αυτού του ιστολογίου

Συνολικές προβολές σελίδας

Τρίτη 27 Οκτωβρίου 2009

Κυνόδοντας



Μια ταινία του του Γιώργου Λάνθιμου που κέρδισε δύο βραβεία στο 62ο κινηματογραφικού φεστιβάλ των Κανών [το βραβείο Καλύτερης Ταινίας στο Τμήμα «Ένα Κάποιο Βλέμμα», καθώς και το Prix De La Jeunesse της Επιτροπής Νέων].

Μια οικογένεια παρανοϊκών γονιών αποφασίζουν να αποκόψουν τα τρία τους παιδιά εντελώς από τον έξω κόσμο, γεμίζοντας το μυαλό τους με διάφορους φανταστικούς κινδύνους που υποτίθεται πως τα απειλούν, όπως ανθρωποφάγες γάτες!
Ο μόνος άνθρωπος από τον έξω κόσμο που επιτρέπεται να μπει στο άβατο είναι η Χριστίνα, μια υπάλληλος εταιρίας ασφαλείας που δουλεύει στο εργοστάσιο του μπαμπά.
Ο ρόλος της είναι να φροντίζει τις ερωτικές ορέξεις του κανακάρη βουτυρομπεμπέ. Για τις δύο κόρες φυσικά δεν προβλέπεται κάποια αντίστοιχη εξυπηρέτηση, έτσι αυτές ικανοποιούν τη σεξουαλικότητά τους με ομοφιλοφυλικά γλυψίματα.
Όταν όμως η Χριστίνα χαλάει τα χρηστά ήθη της οικογένειας διότι δανείζει βιντεοταινίες στη μια από τις κόρες, ο μπαμπάς την απολύει από προσωπική πόρνη του μοναχογιού, οπότε το ρόλο του σκεύους ηδονής αναλαμβάνουν οι αδερφές του!

Ο διεθνής τύπος μίλησε για πραγματικές σκηνές σεξ, αριστουργηματικά στατικά πλάνα με αναφορές στους ανησυχητικά γαλήνιους αλλά χρωματικά έντονους πίνακες του David Hockney, ενώ η αφύσικη απόσταση ανάμεσα στους πρωταγωνιστές και την πραγματικότητα θυμίζει έντονα το απόκοσμο Christina's World του Andrew Wyeth.

Προσωπικά η ταινία με άφησε παγερά αδιάφορο.
Το θέμα της κοινωνικής αποξένησης δεν είναι καθόλου πρωτότυπο. Παρόμοια ταινία γύρισε πριν χρόνια ο M. Night Shyamalan (The Village 2004), μόνο που εκεί αντί για ξεκομμένη οικογένεια είχαμε ένα ολόκληρο αποκομμένο χωριό. Και ήταν άπειρα πιο πειστική από την ταινία του Λάνθιμου.
Η ταινία ήταν βαρετή, παρά τα τραγελαφικά συμβάντα που διάσπαρτα έριξε ο σκηνοθέτης, ελλείψει σοβαρής πλοκής.
Το μόνο θετικό που είδα ήταν η πολύ καλή ηθοποιία. Οι ηθοποιοί κατάφεραν να δείξουν πολύ ζωντανά την μελαγχολία και ανία που ζούσαν όλα τα μέλη της οικογένειας, με αποκορύφωμα τις διάφορες βίαιες σκηνές: μαχαιρώματα, ξεκοίλιασμα μιας γατούλας, ξυλοδαρμός των παιδιών από τους γονείς, όλες όμως χωρίς πάθος, σχεδόν "δικαιολογημένες" μέσα στις άρρωστες συνθήκες που ζούσαν.


ΣΥΝΤΕΛΕΣΤΕΣ
Σκηνοθεσία: Γιώργος Λάνθιμος
Σενάριο: Γιώργος Λάνθιμος, Ευθύμης Φιλίππου
Διεύθυνση Φωτογραφίας: Θύμιος Μπακατάκης
Σκηνογράφος/Ενδυματολόγος: Έλλη Παπαγεωργακοπούλου
Μοντάζ: Γιώργος Μαυροψαρίδης
Ήχος: Λέανδρος Ντούνης
Παίζουν: Χρήστος Στέργιογλου, Μισέλ Βάλεϊ, Αγγελική Παπούλια, Χρήστος Πασσαλής, Μαίρη Τσώνη, Άννα Καλαϊτζίδου
Παραγωγός: Γιώργος Τσούργιαννης
Executive Producer: Ηρακλής Μαυροειδής
Associate Producer: Αθηνά Τσαγκάρη
Διεύθυνση Παραγωγής: Σταύρος Χρυσογιάννης
Εταιρεία Παραγωγής: BOO PRODUCTIONS
Συμπαραγωγοί: ΕΚΚ, Γιώργος Λάνθιμος, Horsefly Productions

Δευτέρα 26 Οκτωβρίου 2009

ΨΥΧΗ ΒΑΘΙΑ





Ο Παντελής Βούλγαρης δημιούργησε μια συγκλονιστική ταινία για τον εμφύλιο που στοίχισε χιλιάδες νεκρούς, τονίζοντας ακριβώς αυτό. Το αδικοχαμένο αίμα.
Δεν τον ενδιαφέρει τόσο να γυρίσει μια ιστορική ταινία.
Στόχος του είναι η ανθρώπινη συμπεριφορά σε τέτοιες ακραίες συνθήκες.
Ο φόβος, ο φανατισμός, ο ηρωισμός, η απογοήτευση.
Κομβικά στην ταινία του τα απεγνωσμένα λόγια μερικών χαρακτήρων του:
«Μας άφησαν μόνους»
«Πώς να κάνουμε πίσω; Σε ποια ζωή να γυρίσουμε ύστερα από όλα αυτά;»
«Άραγε εμείς νικήσαμε;»
"Έλληνες να ντουφεκάνε Έλληνες;"

Βέβαια σε μια τόσο φορτωμένη με μνήμες πολιτική ταινία, ο καθένας "βλέπει" ό,τι θέλει.
Έτσι για την Ελένη Μηλιαρονικολάκη, μέλος της ΚΕ του ΚΚΕ και υπεύθυνη του Πολιτιστικού του Τμήματος, "το κεντρικό μήνυμα που από την αρχή ως το τέλος και με ομολογουμένως υψηλή αισθητική εκπέμπει σε διαφορετικές εντάσεις και αποχρώσεις, είναι το ανώφελο, ανέφικτο και ουτοπικό, αλλά συνάμα ζοφερό κι ολέθριο της κοινωνικής σύγκρουσης."
Για τα σταλινικά απολιθώματα του "τιμημένου', η ταινία προβάλλει "θύτες και θύματα εξισωμένους, τόσο ο λαός (αντάρτες και φαντάροι) όσο και πολιτικοί και στρατιωτικοί εκπρόσωποι της πλουτοκρατίας, είναι «καλοί» και γεμάτοι ανθρωπιά." Στα μυαλουδάκια τους χωράνε βέβαια χωράνε μόνον εικόνες άσπρου-μαύρου, όπου οι αντάρτες είναι αγνοί προλετάριοι αγωνιστές και οι του "Εθνικού Στρατού" μόνο βάναυσοι μοναρχοφασίστες. 60 χρόνια μετά τον εμφύλιο, δικαιολογούν το στρατηγικό λάθος του εμφυλίου με πομφόλυγες του τύπου "ο πόλεμος αυτός χάθηκε... επειδή δεν ήταν έγκαιρα έτοιμοι για να νικήσουν."


Διαβάστε επίσης:
συνέντευξη του σκηνοθέτη στο Lifo

Κριτικές:
Καθημερινή της Μαρίας Kατσουνάκη

Αυγή Τερζής Κ.

Ριζοσπάστης 8/10/2009


Ριζοσπάστης 13/10/2009

Ριζοσπάστης 20/10/2009


Το Βήμα του ΓΙΑΝΝΗ ΖΟΥΜΠΟΥΛΑΚΗ

Έβδομη τέχνη το μπλογκ του κινηματογράφου

ΚΚΕ ΛΑΟΣ & "Ψυχή Βαθιά"

Κυριακή 25 Οκτωβρίου 2009

MOON



Τι μπορεί να έχει συμβεί όταν ένας ολομόναχος αστροναύτης, ο Σαμ (Sam Rockwell), ξυπνάει στο θάλαμο του ιατρείου του σεληνιακού σταθμού μετά από ένα τρομερό ατύχημα καθώς έλεγχε το μηχάνημα εξόρυξης του πολύτιμου ραδιενεργού ισότοπου ήλιον-3;
Ποιος άραγε τον μετέφερε εκεί;
Ο εξυπηρετικότατος υπολογιστής-ρομπότ GERTY (μιλάει με τη φωνή του Kevin Spacey) τον καθησυχάζει πως όλα θα πάνε καλά, και πως αν κάνει λίγο υπομονή θα συνέλθει πλήρως από τη σοβαρή διάσειση που υπέστη.
Όταν όμως ανακτά τις δυνάμεις του συνειδητοποιεί πως κάτι δεν πάει καλά με τη μνήμη του.
Φταίει άραγε το ατύχημα; Γιατί όμως δεν έχει σημάδια;
Τρελαμένος από την επιθυμία να βρει την αλήθεια, καταφέρνει τον GERTY να του επιτρέψει την επίσκεψη στο χώρο του ατυχήματος.
Όντως βρίσκει το τρακαρισμένο σεληνόχημα, αλλά προς έκπληξή του... με άλλον οδηγό μέσα.
Μα αυτός ήταν μόνος του στη σεληνιακή βάση.
Και το χειρότερο. Γιατί ο άλλος του μοιάζει τόσο πολύ, σαν να είναι δίδυμοι;
Για πιο λόγο έρχεται κατεπειγόντως ομάδα διάσωσης στη βάση;
Από τι ακριβώς θα τον σώσουν;
Ευτυχώς ο υπερυπολογιστής GERTY τον συμπαθεί αρκετά, δεν του χαλάει κανένα χατίρι, και με διάφορα μισόλογα τον βοηθάει να ξεδιαλύνει το μυστήριο...

Ο σκηνοθέτης Duncan Jones καταφέρνει να δημιουργήσει μια πειστικότατη ταινία επιστημονικής φαντασίας, ουσιαστικά με τρεις μόνον ηθοποιούς (τον Sam Rockwell ως Σαμ 1, τον Robin Chalk ως Σαμ 2, και το πολύ ανθρώπινο ρομπότ GERTY), χωρίς εφέ, χρησιμοποιώντας απλώς μερικές εικόνες και λήψεις του σεληνιακού τοπίου και του σταθμού που μοιάζουν περισσότερο με παλιές γωτογραφίες της πρώτης πραγματικής προσελήνωσης, παρά φουτουριστικού έργου.

Αναπόφευκτα το συγκρίνουμε με το "2001: Η Οδύσσεια του διαστήματος" ή το "Σολάρις",
τα οποία οι κριτικοί που διάβασα θεωρούν εκτός συναγωνισμού, αλλά αυτό δε σημαίνει καθόλου πως "Η σελήνη" δεν είναι αξιόλογη ταινία.
Ίσως μάλιστα με τη λιτότητα και την πειστικότητά της να κερδίσει περισσότερους οπαδούς
από τις προαναφερθείσες πιο εγκεφαλικές ταινίες που λόγω των Arthur C. Clarke & Stanley Kubrick και
Stanisław Lem & Andrei Tarkovsky ,
φέρουν το φωτοστέφανο των ταινιών "σταθμός".

Κυριακή 18 Οκτωβρίου 2009

Ακαδημία Πλάτωνος



Ο φτωχός περιπτεράς Σταύρος μαθαίνει μετά από μια αναλαμπή της άρρωστης από εγκεφαλικό μάνας του ότι είναι Αλβανός!
Ποιος; Ο ελληναράς Σταύρος που περνάει όλη του τη μέρα με τρεις φίλους του βρίζοντας τους ξένους που δουλεύουν στη γειτονιά του.
Τι θα κάνει τώρα τον Μαρεγκλέν, τον Αλβανό μπογιατζή που η μάνα του αναγνωρίζει ως το χαμένο της γιο και του μιλάει αλβανικά;
Ο Σταύρος αρχίζει να αναρωτιέται τι σημαίνουν τα λόγια του συνθήματος "Αλβανέ Αλβανέ, δε θα γίνεις Έλληνας ποτέ!" που συνήθιζε να τραγουδάει με τους φίλους του στους ποδοσφαιρικούς αγώνες Ελλάδα-Αλβανία.
Ποιον αφορούν άραγε;
Πολύ έξυπνη και η παρουσίαση της "εισβολής" των Κινέζων στη φτωχογειτονιά, όπου σιγά-σιγά καταλαμβάνουν το ένα μετά το άλλο τα μικρομάγαζα, αλλά παραμένουν "αόρατοι", οι πιο παρείσακτοι απ' όλους, αφού το μεγαλύτερο μερίδιο της ξενοφοβίας κατέχουν φυσικά οι γείτονες Αλβανοί.


Μια συγκινητική ταινία με θέμα την εθνική ταυτότητα, τους μετανάστες και το ρατσισμό.
Οι ηθοποιοί είναι εξαιρετικοί, με προεξάρχοντα το Αντώνη Καφετζόπουλο στο ρόλο του Σταύρου.


Η "Ακαδημία Πλάτωνος" είναι μια ελληνογερμανική συμπαραγωγή, όπου συμμετέχουν, μεταξύ άλλων, το Ελληνικό Κέντρο Κινηματογράφου, η ΕΡΤ και το ARTE.

ΠΡΩΤΑΓΩΝΙΣΤΕΣ:
» Αντώνης Καφετζόπουλος
» Αναστάς Κοτζίνε
» Τιτίκα Σαρινγκούλη
» Γιώργος Σουξές
» Κωνσταντίνος Κορωναίος

Η ταινία του Φίλιππου Τσίτου απέσπασε βραβείο αντρικής ερμηνείας, βραβείο οικουμενικής επιτροπής και βραβείο επιτροπής Νέων στο φεστιβάλ του Λοκάρνο.