Gegen die Wand

Γερμανική ταινία του 2004 (άλλοι τίτλοι: "Μαζί ποτέ" "Head-On" "Duvara Karşı") που κυκλοφόρησε ευτυχώς και σε DVD.
Μια ταινία σκηνοθετημένη και γραμμένη από το Γερμανό [τουρκικής καταγωγής] Fatih Akin.
Όπως και οι άλλες δύο ταινίες του που έχω δει, είναι εξαιρετική.
Υπέροχη φωτογραφία του Rainer Klausmann, ωραία μουσική, ενδιαφέρον σενάριο, εξαίσια σκηνοθεσία.
Όσοι βλέπουν ταινίες του Φατίχ Ακίν γνωρίζουν ποια θέματα τον απασχολούν: οι ανθρώπινες σχέσεις, η πίεση του οικογενειακού περιβάλλοντος, η δύναμη του πεπρωμένου. Ο κεντρικός του χαρακτήρας είναι στάνταρ ένας εκ πεποιθήσεως εξευρωπαϊσμένος Τούρκος μετανάστης δεύτερης γενιάς, που νιώθει πάνω του να τον συντρίβει η συντηρητικότητα της ανατολίτικης νοοτροπίας του περίγυρού του. Η κινηματογραφική του ματιά όμως παραμένει πάντα ψυχρή, αποστασιοποιημένη, δε νουθετεί ποτέ, δεν παίρνει στάση, αφηγείται λεπτομερώς τα γεγονότα, και μας αφήνει να εμπλακούμε συναισθηματικά πρώτα και να "κρίνουμε" αργότερα μόνοι μας, κατόπιν ωριμότερης σκέψεως.

Η ιστορία είναι ολοζώντανη σαν να την διαβάζαμε από το αστυνομικό ρεπορτάζ: Ο Τζαχίτ, πρεζάκιας, αλκοολικός, ένα κατακαθι της κοινωνίας συναντιέται σε ψυχιατρική κλινική με την Σιμπέλ. Κοινά τους χαρακτηριστικά, η τάση αυτοκτονίας και η απέχθεια προς κάθε τι τουρκικό. "Κωλότουρκοι" αποκαλεί τους συμπατριώτες του ο απροσάρμοστος Τούρκος Τζαχίτ. Τελικά, με τη βοήθεια του θείου του, παντρεύεται τη Σιμπέλ βοηθώντας την να ξεφύγει από την καταπίεση της οικογένειάς της. Η ίδια του εκμυστηρεύεται πως η σπασμένη της μύτη είναι αποτέλεσμα της τιμωρίας της από τον αδελφό της, επειδή την είδε να κρατιέται για πρώτη φορά χέρι με χέρι με ένα αγόρι. Στην αρχή φαίνεται πως δεν τους συνδέει τίποτε. Και οι δυο τους έχουν εξωσυζυγικές σχέσεις, μάλλον δε συνευρίσκονται καν σαν ζευγάρι. Όταν όμως ένα βράδυ στο παρακμιακό μπαρ που συχνάζει η παρέα, ο Νίκος, που φαίνεται πως ποθεί τη Σιμπέλ, την προσβάλλει αποκαλώντας την πόρνη, ο εντελώς τύφλα στο μεθύσι Τζαχίτ του καταφέρει ένα χτύπημα που αποβαίνει μοιραίο. Έτσι ο Τζαχίτ καταλήγει στη φυλακή για το φόνο, η δε Σιμπέλ, γυρίζει στην Τουρκία για να μαζέψει λεφτά και να ξεφύγει από τον αδελφό της που την καταδιώκει για να ξεπλύνει την τροπή της οικογένειας...
Τώρα όμως πια ξέρουν πως αγαπιούνται βαθιά. Και οι φαινομενικά αυτοί σκληροί περιθωριακοί χαρακτήρες γίνονται τρυφεροί και προσπαθούν να υπερβούν όλα τα εμπόδια που τους στήνει η μοίρα.

Η ταινία δικαίως πήρε το χρυσό λιοντάρι στο φεστιβάλ του Βερολίνου το 2004.

Διαβάστε επίσης την ενδιαφέρουσα κριτική στο γερμανικό περιοδικό Spiegel
http://www.spiegel.de/kultur/kino/0,1518,290229,00.html